Nowa generacja Weba

Web używany jest dzisiaj w różnorodnym charakterze: jako sieć zasobów informacyjnych i bibliotecznych, narzędzie rozrywki (filmy wideo, muzyka), sklepów elektronicznych, systemów rezerwacji, prezentacji rozkładów jazdy, folderów turystycznych itp.

Web przewartościował podejście klient/serwer, głównie z powodu możliwości oferowanych na początku przez HTTP, Java, HTML, a teraz i w najbliższej przyszłości przez XML.

Kombinacja efektywniejszego przetwarzania, dokładniejszego przeszukiwania (szczególnie dzięki XML) i bardziej elastycznych połączeń zrewolucjonizuje w najbliższym czasie strukturę Weba i umożliwi wdrożenie zupełnie nowych sposobów uzyskiwania dostępu do informacji. Nowy Web będzie szybszy i jeszcze bardziej użyteczny niż dzisiejszy.

XML (eXtensible Markup Language)

XML jest metajęzykiem służącym do opisu znaczenia danych zawartych w dokumencie, a nie sposobu ich prezentacji, jak to ma miejsce w HTML. HTML pozwala np. na określenie formatu frazy zawartej w dokumencie (czcionka pogrubiona czy pochyła) - XML pozwala zdefiniować znaczenia tej frazy (cena, wysokość podatku, tytuł książki). Standard przewiduje też możliwość sprawdzania poprawności danych zawartych w dokumencie (służy do tego mechanizm DTD - Document Type Definition). Podstawową zaletą XML jest jego rozszerzalność - możliwość definiowania języków adjustacji opartych na składni XML, ukierunkowanych praktycznie na dowolne zastosowania.

XML znajduje zastosowanie zarówno w publikacji dokumentów, handlu elektronicznym, jak i w zarządzaniu zawartością i klientami.

Pierwsza fala oprogramowania zgodnego z XML pojawiła się na rynku dwa lata temu. Pochodziła ona od twórców przeglądarek i systemów zarządzania siecią, tworzących konsorcjum popierające ten standard od kilku lat.

Specyfikacja XML v1.0, która pojawiła się w lutym 1998 r., to przykrojona do wymiarów praktycznego metajęzyka mutacja SGML (Standard Generalized Markup Language). Wersja 1.0 jest nadal aktualną specyfikacją, a informacje, kiedy pojawi się następne wydanie, są niezbyt precyzyjne.

Pewną niewiadomą są również możliwości wydajnościowe XML, co jest też przyczyną stosunkowo małej liczby wdrożeń. XML jest dobrze zaprojektowany do pracy w środowiskach luźno powiązanych ze sobą protokołów, takich jak Web, gdzie zarządcy nie mają centralnej kontroli nad wszystkimi węzłami. Mimo znaczących korzyści z otwartych projektów wymiany danych, wykorzystujących XML, istnieje jednak obawa, że może się to odbywać kosztem szybkości reakcji odczuwanej na poziomie klienta.

Problemem jest także bezpieczeństwo. Do istotnych zalet, z punktu widzenia zarządców sieci, należy zaliczyć wsparcie XML w WBEM (Web-Based Enterprise Management) i tworzenie podwalin pod mechanizmy współdzielenia informacji pochodzącej od urządzeń pomiędzy różnorodne narzędzia zarządzania. I tak dowolny zestaw rekordów, który może być przekazany jako plik XML, stanie się dostępny dla produktów raportowania i zarządzania obsługujących XML. W październiku 1998 r. opublikowana została przez DMTF (Desktop Management Task Force) specyfikacja kodowania schematu w XML - CIM (Common Information Model). Specyfikacja ma umożliwić współdzielenie informacji zarządzającej przez różnorodne platformy zarządzania.