JSGF (Java Speech Grammar Format) jest niezależną od platformy i dostawcy tekstową reprezentacją gramatyk używanych do rozpoznawania mowy. Analizatory mowy używają tych gramatyk do określenia, co stanowi treść mowy, i do opisu wypowiedzi. JSGF używa reprezentacji tekstowej, która jest odczytywalna i edytowalna oraz może być zawarta w kodzie źródłowym Javy. Przyjmuje ona konwencje i styl języka programowania Java, jak również używa tradycyjnej notacji gramatycznej. Do programowania używany jest Java Speech API (JSAPI).

SABLE jest roboczą propozycją syntetycznego języka adjustacji - Synthesis Mark-up Language - zaprojektowanego w celu ustanowienia standardowego systemu formatowania tekstu wprowadzanego do syntetyzatora mowy. Specyfikacja łączy trzy istniejące języki formatowania syntezy mowy: SSML (Speech Synthesis Mark-up Language), STML (Spoken Text Mark-up Language) i JSML (Java Synthesis Mark-up Language).

Język formatowania mowy IBM - SpeechML - jest używany do budowania rozproszonych konwersacyjnych aplikacji sieciowych, to znaczy aplikacji, które współdziałają z użytkownikiem za pomocą mowy zarówno na wejściu, jak i na wyjściu.

Innym przykładem języka formatowania mowy jest VoxML firmy Motorola.

Środowisko projektowe aplikacji głosowych składa się zazwyczaj z serwera webowego prowadzącego aplikacje głosowe napisane w języku "głosowym" i desktopowego klienta multimedialnego. Zawartość głosowa jest uzyskiwana z serwera aplikacji głosowych przez Internet lub intrasieć za pośrednictwem przeglądarek głosowych. Przeglądarka głosowa może pracować w desktopowym środowisku projektowym lub w innych urządzeniach.

WebDAV

Web-Distributed Authoring and Versioning (WebDAV) to nowy standard IETF przeznaczony do organizowania współpracy autorów stron webowych. Służy on przede wszystkim do tworzenia nowych narzędzi i środowisk autorskich w ramach Weba, umożliwiających edycję dokumentów webowych w miejscu ich lokalizacji (URL) oraz przechowywanie wersji dokumentów wraz z innymi informacjami, takimi jak autor i data ostatniej modyfikacji. WebDAV rozszerza HTTP, tworząc infrastrukturę współpracy autorów dokumentów w Internecie. Umożliwia on współdziałanie w publikowaniu różnych zawartości za pomocą wspólnego interfejsu do poszczególnych repozytorii.

Specyfikacja WebDAV jest definiowana przez grupę roboczą WebDAV, w ramach Application Area IETF, współpracującą z konsorcjum W3C.

Powszechne użycie WWW to przede wszystkim przeglądanie informacji z przeglądarki w trybie read-only, ale zarówno aplikacje, jak i użytkownicy mogą także mieć potrzebę zapisu i modyfikowania zawartość Weba. WebDAV rozszerza standard HTTP w kierunku następujących możliwości:

• zdolności tworzenia, usuwania i kwerendowania informacji o stronach WWW (properties), takich jak ich autorzy, daty utworzenia itp. Właściwości w specyfikacji WebDAV to para "nazwa-wartość", gdzie nazwa to URL, a wartość to sekwencja XML;

• zdolności do kopiowania i przenoszenia stron webowych oraz odbioru list stron uporządkowanych hierarchicznie;

• zdolności do zabezpieczania stron przed obróbką przez więcej niż jedną osobę w danym czasie. Specyfikacja przewiduje tryb exclusive write lock - tylko właściciel klucza blokującego może zapisywać blokowany zasób; i tryb shared write lock - różni użytkownicy z odpowiednimi uprawnieniami mogą kooperować na tym samym zasobie;

• zarządzania wersjami - zdolność do przechowywania wersji dokumentów.

Specyfikacja WebDAV lub podobne funkcje zaczynają się już pojawiać w serwerach webowych.