Orbity niskie (LEO) to orbity kołowe lub eliptyczne o wysokości nad powierzchnią Ziemi od 500 do 2000 km. Satelity umieszczone na tego typu orbitach mają okres obiegu z przedziału 90-120 min, a czas widoczności satelity ponad horyzontem nie przekracza 20 min. Promień obszaru, który satelita może obsłużyć, jest nie większy niż 3000-4000 km. Konstelacji LEO zamierzają użyć systemy, takie jak:

• Celestri i Teledesic (wspólny system firm Motorola i Gates/McCaw),
• M-Star (Motorola),
####
• Skybridge (Alcatel),
###
• V-band (Leo One).

####

Orbity średnie (MEO, ICO) to orbity kołowe o wysokości w przedziale 8000-12 000 km. Okres obiegu satelity na takiej orbicie wynosi około 6 h, a czas widoczności satelity ponad horyzontem jest liczony w godzinach. Konstelację MEO zamierzają wykorzystać systemy, takie jak:

• Cyberstar (Loral Space),
##
• GESN (TRW),
####
• StarLynx (Hughes),
####
• WEST MEO (Matra Marconi).

#

Orbity silnie eliptyczne (HEO) mają perygeum na wysokości około 500 km nad powierzchnią Ziemi, a apogeum na wysokości do 50 000 km. Okres obiegu satelity wynosi od 8 do 24 h. Orbity te były stosowane w systemach Mołnia (okres obiegu 12 h) i Tundra (24 h). Pozostałe parametry przedstawiono w tabeli 1.

Orbita geostacjonarna (GEO) jest stosowana przez większość działających obecnie systemów satelitarnych. Jest to orbita kołowa, leżąca w płaszczyźnie równika, o okresie obiegu satelity równym okresowi obrotu Ziemi. Wysokość orbity wynosi 35 786 km. Istnieje tylko jedna taka orbita. Satelita umieszczony na niej pozostaje pozornie nieruchomy w stosunku do punktów na powierzchni Ziemi. Wiele firm, w tym: Intelsat, Eutelsat, Hughes, SES Astra, Matra Marconi, Panamsat i Inmarsat, zamierza zbudować systemy multimedialne oparte na satelitach geostacjonarnych.

Architektura systemów

System satelitarny może pełnić rolę sieci dostępowej (rys. 3a) lub dostępowej i szkieletowej (rys. 3b). W pierwszym przypadku sygnał nadawany z terminala abonenckiego jest odbierany przez satelitę, który transmituje go do naziemnej stacji satelitarnej. Przez połączenia tej stacji z naziemną infrastrukturą telekomunikacyjną, pełniącą rolę sieci szkieletowej, następuje przesłanie sygnału do adresata, np. serwera WWW.

W drugim przypadku sygnał nadany z terminalu i odebrany przez satelitę jest przesyłany łączami międzysatelitarnymi ISL (Inter Satellite Links), poprzez satelity sieci przetwarzające sygnał (on board processing) i komutujące połączenie do satelity obsługującego adresata lub przez tzw. bramę (Gateway) do naziemnej sieci szkieletowej.

Z architekturą multimedialnych systemów satelitarnych jest ściśle powiązana budowa modułu telekomunikacyjnego satelity. Wyróżnia się dwie podstawowe metody obsługi strumienia danych przez moduł telekomunikacyjny satelity (rys. 4):

• retransmisja sygnału (bent pipe),
• przetwarzanie i komutacja sygnału (onboard processing and switching).