Proponowane są również nowe standardy związane z tworzeniem Web services. Opracowano m.in. specyfikację umożliwiającą projektantom aranżację zdarzeń i transakcji, które zachodzą pomiędzy komputerami, gdy aplikacje i usługi są osiągane przez Internet.

Specyfikacja o nazwie WSCI (Web Service Choreography Interface) została oparta na standardowym formacie danych XML. W przygotowaniu projektu roboczego specyfikacji uczestniczyli: Sun, SAP, BEA Systems i Intalio.

Specyfikacja ma określać standardowy sposób opisywania akcji oraz kolejności, w jakiej mają się pojawiać, aby tworzone Web services mogły przetwarzać informację w ustalonym porządku.

Technologie aranżujące interakcje pomiędzy Web services nie są niczym nowym, a WSCI nie jest jedynym proponowanym standardem. Wielu dostawców posługuje się własnymi technologiami do aranżacji układów współdziałania Web services (proces ten znany jest pod nazwą "choreografii" lub workflow orchestration - aranżacji przepływu zadań). I tak IBM używa w narzędziach MQ Series Workflow własnej specyfikacji o nazwie Web Services Flow Language. Microsoft ma technologię o nazwie XLang, używaną w BizTalk Server. Trzecia technologia, używana przez inne firmy do tego samego celu, to Business Process Modeling Language (BPML).

Firmy wspierające WSCI nie zdecydowały jeszcze, do którego ciała standaryzacyjnego zgłosić projekt. Pod uwagę brane jest konsorcjum W3C lub OASIS.

Rozdroża implementacji

Web services są kolejnym etapem ewolucji zmierzającej w kierunku zorientowanego obiektowo programowania procesów B2B czy e-commerce. Architektury obiektowe CORBA (Common Object Request Broker Architecture) i DCOM (Distributed Component Object Model) są już niewystarczające, a EDI (Electronic Data Exchange) jest zbyt drogie i zbyt specjalizowane.

Web services to kody programowe wielokrotnego użytku, pozwalające dwu lub więcej aplikacjom opartym na Webie rozmawiać ze sobą. Kody te mogą być używane do budowania nowych aplikacji lub wykorzystywane w otoczeniu aplikacji tradycyjnych. Sposób udostępniania usług webowych jest następujący: firmy pobierają informacje o sposobie publikowania z rejestru (ebXML lub UDDI), tworzą implementację spełniającą te wymagania i wtedy publikują swoje usługi w rejestrze. Inne firmy czy instytucje identyfikują usługę zawartą w rejestrze i stosując się do ustalonych standardów, łączą swoje procesy biznesowe. Po uzgodnieniu standardów i zasad aplikacje mogą przejąć zadania, uwalniając transakcje biznesowe od interwencji człowieka. W tym modelu istniejąca infrastruktura i aplikacje mogą wymieniać informacje odnośnie usług zarówno tych, które firma chce udostępniać, jak i tych, z których chce korzystać. Co więcej, aplikacje mogą kontynuować przeszukiwanie rejestrów pod kątem innych aplikacji (firm) zapewniających identyczne usługi na dogodniejszych warunkach.

Web services mają umożliwić aplikacjom webowym współdzielenie danych - niezależnie od użytych do ich napisania języków programowania czy platform operacyjnych. Mają też istotnie obniżyć koszty integracji aplikacji przez Web. Obecnie stosowane metody wymagają znacznych nakładów na prace rozwojowe, testowanie, wdrażanie licencji i wsparcie serwisowe.

Web services nie tworzą jednak świata wzajemnych połączeń, wolnych od barier - mają ułatwić jedynie integrację danych i aplikacji, co więcej - będzie to możliwe tylko wtedy, gdy zainteresowani uzgodnią jednolite standardy takich interakcji.

Od ponad 20 lat w wymianie informacji typu B2B dominują mało elastyczne formaty EDI (Electronic Data Exchange). Najnowsze formaty XML zapewniają dużo bardziej otwarte, elastyczne medium dla transakcji biznesowych. Nie zakłada się jednak, że XML wyeliminuje EDI, raczej zapewni strukturę, w której znaczne inwestycje w procesy biznesowe oparte na EDI nie będą stracone i będzie można zachować architekturę, która wykorzysta nowe możliwości techniczne XML.

Główni gracze rynkowi - Microsoft, Sun, IBM, Oracle, Hewlett-Packard czy BEA Systems - uczestniczą w rozwoju nowej technologii i każdy z nich chce dostarczać w miarę kompletną platformę Web services.

W zakresie technologii Web services rozgrywka toczy się pomiędzy koncepcją .Net Microsoftu i rozwiązaniami opartymi na Javie. Wybór sprowadza się więc do języka Java i platformy J2EE Suna lub języka C# i struktury .Net Microsoftu.