Istnieje wiele innych niedogodności i ograniczeń dotychczasowych technologii komórkowych GSM, powodujących potrzebę opracowania kolejnego standardu telefonii komórkowej IMT-2000, lepiej przystosowanego do przesyłania obrazów ruchomych i lepszej obsługi nowego społeczeństwa informatycznej ery. Prace różnych gremiów normalizacyjnych nad nowym standardem telefonii komórkowej trzeciej generacji (3G) były prowadzone równolegle przez prawie 10 lat w Japonii, Europie i Ameryce Północnej - z myślą o bardziej efektywnym wykorzystaniu pasma radiowego w zakresie częstotliwości 2 GHz.
Celem postępującego procesu standaryzacji 3G było opracowanie założeń jednolitego globalnego systemu komunikacyjnego IMT-2000 (UMTS w Europie), umożliwiającego komunikację szerokopasmową (2 Mb/s) użytkownikom mobilnym, bez względu na ich lokalizację, z uwzględnieniem lokalnych warunków eksploatacji pasma radiowego w poszczególnych regionach. Ponieważ dominującym systemem 2G na świecie stał się europejski GSM, w nowych założeniach dla IMT/UMTS utrzymano ewolucyjne przechodzenie od dotychczasowej telefonii drugiej generacji GSM do systemów 3G.
Jako istotne założenia sieci komórkowych trzeciej generacji w europejskiej wersji UMTS wyróżnia się hierarchiczną infrastrukturę komórek dostępowych o różnym zasięgu oraz następujących cechach systemowych:
ujednolicony system zaoferuje usługi dostarczane obecnie przez oddzielne systemy radiokomunikacyjne, takie jak: komórkowe, dyspozytorskie (PMR), przywoławcze i telefonii bezsznurowej (DECT) przez infrastrukturę, która będzie łączyć różnorodne segmenty naziemne i satelitarne;
oferta segmentu usługowego będzie miała szeroki zakres, od mowy ludzkiej do różnego rodzaju usług multimedialnych - łączących przekaz głosu (kodowanie 8 kb/s), danych, dźwięku i obrazu (stałego i ruchomego);
dostęp do usług szerokopasmowych winien być o większych niż w GSM przepływnościach - w preferowanym zakresie od 144 kb/s do 2 Mb/s, przy czym najwyższe szybkości transmisji będą dostępne jedynie na terenach miejskich oraz intensywnie eksploatowanych głównych szlakach komunikacyjnych. Poza terenami o znacznej gęstości abonentów (podmiejskie, wiejskie) transmisja będzie realizowana przez stacje bazowe 3G z maksymalną szybkością 384 kb/s, a także za pośrednictwem przejściowej technologii komórkowej GPRS/EDGE (2G). Na terenach bardzo słabo zaludnionych nadal będą stosowane technologie bezprzewodowe GSM łącznie z transmisją satelitarną;
komunikacja z mobilnymi użytkownikami systemu winna przebiegać poprawnie niezależnie od miejsca przebywania abonentów i czasu prowadzonej usługi, a także w różnych środowiskach. Przełączanie między wydzielonymi systemami (DECT, GSM, UMTS, satelita, inne) winno dokonywać się automatycznie według uprzednio ustalonych kryteriów.
Inna hierarchia komórek radiowych w UMTS
W koncepcji telefonii komórkowej UMTS, opartej na hierarchii komórek o zmiennej gęstości abonentów i różnym zasięgu w stosunku do oferowanych w systemach GSM, stosuje się pikokomórki obejmujące pojedyncze pomieszczenia i budynki, mikrokomórki instalowane w zespole budynków osiedlowych i kwartałach dzielnicy mieszkaniowej oraz makrokomórki o zasięgu całego miasta, a także jako megakomórki o zasięgu województwa czy nawet kraju - w satelitarnej wersji przekazu.
Futurystyczne telefony
Wielokrotnie demonstrowane na kolejnych nie tylko europejskich wystawach futurystyczne rozwiązania i kształty telefonów komórkowych trzeciej generacji zostały potwierdzone na ostatnim październikowym kongresie UMTS w Barcelonie, gdzie prezentowane prototypy aparatów komórkowych 3G (często jedynie plastikowe atrapy) miały najróżnorodniejsze formy użytkowe: komputerków, zegarków, jajek, puderniczek, wisiorków czy długopisów. Miniaturowe modele aparatów komórkowych UMTS mają być sterowane głosem, rysikiem, długopisem lub miniaturową myszką i zawsze wyposażone w maleńką kamerę obrazową. Różnorodność terminali 3G i ich funkcji będzie niewątpliwie jeszcze większa niż wśród dzisiejszych telefonów komórkowych drugiej generacji (2G), głównie za sprawą przekazów wideofonicznych, rozszerzających możliwości aplikacyjne aparatów.
