Po wielu meandrach w wyborze technologii na europejskim forum UMTS zadecydowano o wdrożeniu systemu szerokopasmowego trzeciej generacji UMTS (styczeń 1998), wyposażonego w nowy interfejs dostępu radiowego w segmencie naziemnym zwanym UTRA (UMTS Terrestial Radio Access) - łączącego obydwie technologie przekazu. Ustalono również, że komunikacja radiowa standardu UTRA będzie oparta na technologii W-CDMA z dupleksowym rozdziałem częstotliwości FDD (Frequency Division Duplex) - odpowiednim dla komunikacji szerokopasmowej dla obszarów podmiejskich i o niewielkim trafiku lokalnym. Na terenach o dużym zaludnieniu bądź o wysokim trafiku bardziej odpowiednia będzie technologia TD-CDMA - czyli rozpraszanie kodowe wzbogacone o podział czasowy TDD (Time Division Duplex). Tryb pracy TDD bowiem bardziej wydajnie gospodaruje pasmem dzięki temu, że może przydzielać ilościowo różne zakresy widma dla strumieni "w górę" i "w dół". Idealnie nadaje się więc dla użytkowników internetowych i sieci korporacyjnych o dużej asymetrii trafiku.

Taka propozycja standardu UMTS/UTRA okazała się najlepszym rozwiązaniem i została ujęta jako podstawowa w implementacji globalnego standardu IMT-2000 na świecie, zapewniając dużą pojemność systemu przy wysokiej efektywności użytkowanych pasm radiowych i stosunkowo niewielkich kosztach. System w tej wersji będzie mógł działać w podwójnym trybie dupleksu w dziedzinie częstotliwości FDD i czasu TDD, w zależności od środowiska użytkownika. Uzupełnieniem nowatorskich rozwiązań technicznych UMTS jest oferta oprogramowania aplikacyjnego CAMEL (Customized Application for Mobile Networks Enhanced Logic), przeznaczonego dla operatorów do serwowania unikatowych usług komórkowych, dostępnych jedynie w sieciach 3G.

Nowe technologie przekazu

Ostatecznego ukształtowania standardu IMT2000/UMTS dokonano dopiero w ubiegłym roku (ITU, listopad 1999), tym samym kończąc definitywnie proces harmonizacji - czyli uzyskania zgodności - istniejących propozycji szerokopasmowych rozwiązań w pięciu zatwierdzonych przez ITU wariantach, już obowiązujących na wszystkich kontynentach. Obejmują one następujące technologie przekazu w systemie IMT-2000:

IMT-DS (CDMA Direct Spread) - czyli technologia CDMA z rozpraszaniem bezpośrednim, znana jako szerokopasmowa W-CDMA oraz stanowiąca wersję europejskiego interfejsu radiowego UTRA FDD (z rozdziałem częstotliwościowym) dla pasm sparowanych;

IMT-MC (CDMA Multi Carrier) - operująca wieloma podnośnymi realizowanymi w technologii kodowej CDMA;

IMT-TC (Time Code) - technologia z rozpraszaniem kodowym CDMA, uzupełniona o dupleksowy podział czasowy TDD, a więc stanowiąca wersję interfejsu UTRA TDD (z rozdziałem czasowym) do obsługi nie sparowanych pasm radiowych;

IMT-SC (Single Carrier) - wariant z pojedynczą nośną działający w technologii TDMA i przystosowany do współpracy z amerykańskim bezprzewodowym standardem UWC 136;

IMT-FT (Frequency Time) - wariant mieszany technologii TDMA/FDMA zgodny z europejskim systemem bezsznurowym DECT (Digital Enhanced Cordless Telecommunications).

Olbrzymi wysiłek normalizacyjny, włożony w opracowanie tych pięciu technologii przekazu, wkrótce zaowocuje nową jakością bezpośrednich połączeń między różnymi systemami radiokomunikacyjnymi. Nie należy bowiem zapominać, że sposób radiowej komunikacji W-CDMA, już powszechnie adaptowany w Japonii i Europie, różni się od rozwiązań technologicznych cdma2000 stosowanych w Ameryce Północnej, gdzie praktycznie brak odpowiedniego spektrum radiowego do realizacji szerokopasmowych rozwiązań IMT-2000 (w USA już działają wąskopasmowe technologie CDMA).

Barierę tę udało się pokonać grupie normalizacyjnej OHG (Operators Harmonization Group), powołanej do uzgodnień telefonii trzeciej generacji 3G, która doprowadziła do takiej sytuacji, że pewien fragment odmiennych technologii radiokomunikacyjnych będzie wspólny (konwergencja technologii), umożliwiając tym samym komunikację między różnymi systemami komórkowymi. I to pomimo nadal występujących istotnych różnic między tymi systemami. W wyniku tak zrealizowanej globalnej standaryzacji 3G uzyskuje się jednolity dostęp do medium radiowego działającego w trzech współcześnie użytkowanych podstawowych trybach radiokomunikacji, reprezentowanych przez: dupleks częstotliwościowy FDD DS (Direct Spectrum) i FDD MC (Multi Carrier) oraz odmienny od nich dupleks czasowy TDD.