Wśród licznych zastosowań wideokonferencji do najczęściej używanych aplikacji można zaliczyć:
telemedycynę - dającą możliwość zdalnej diagnostyki bądź szybkie uzyskanie konsultacji on-line od najlepszych specjalistów;
zdalne nauczanie - za pomocą którego pracownicy, nauczyciele i studenci mogą pracować i uczyć się niezależnie od ich miejsca pobytu;
systemy obsługi klientów - pozwalające na obsługę klientów na odległość za pośrednictwem transakcji (operacji bankowych, doradztwa finansowego, informacji bieżących) prowadzonych z multimedialnych kiosków. Możliwe jest wtedy uzyskanie kontaktu z obsługą banku, wykorzystując wysokiej jakości transmisję obrazu i dźwięku;
zastosowania przemysłowo-korporacyjne - umożliwiające organizowanie i prowadzenie spotkań osób z różnych miejsc bez potrzeby podróżowania, z jednoczesną pracą nad wspólnymi dokumentami;
bezpośrednią kontrolę - w systemach służących do zdalnego nadzoru nad obiektami, wraz z możliwością sterowania kamerą i rejestracją obrazów.
Przytoczone przykłady oczywiście nie wyczerpują wszystkich możliwych zastosowań, gdy jest konieczne jednoczesne przesyłanie obrazu i głosu.
Tryby wideokonferencji
Prowadzenie wideokonferencji między kilkoma lokalizacjami jednocześnie jest największą zaletą tej usługi. Większość oferowanych na rynku rozwiązań daje możliwość podglądu obrazu lokalnego w trybie "obraz w obrazie" lub z zastosowaniem odrębnego monitora kontrolnego. Umożliwiają one prowadzenie wielostanowiskowych wideokonferencji w następujących trybach:
lektorskim - w którym wszyscy uczestnicy wideokonferencji widzą lektora, a na jego monitorze pojawia się słuchacz zabierający w danej chwili głos. W najprostszym rozwiązaniu połączenie umożliwia jedynie oglądanie i słuchanie lektora;
konferencyjnym - za pośrednictwem którego na monitorach z podzielonym ekranem znajdują się obrazy (zwykle cztery) pochodzące z różnych lokalizacji. Taki system pozwala na wymianę opinii i wspólną analizę projektu czy specjalistyczną konsultację;
dyskusyjnym - gdzie wszyscy uczestnicy wideokonferencji widzą na swoich monitorach osobę zabierającą głos;
zarządzania bezpośredniego - w którym prowadzący spotkanie (operator mostka wideo) decyduje o tym, co pozostali uczestnicy widzą na swych monitorach. Lektor prowadzący może przekazać czasowo swoje uprawnienia dowolnej osobie, dysponującej wideoterminalem wyposażonym w taką funkcję.
Architektura systemów wideokonferencyjnych
Architektura standardu H.323
Istnieje duża różnorodność konkretnych rozwiązań systemów wideokonferencyjnych, wśród których daje się wyróżnić 4 podstawowe zespoły funkcjonalne: terminale wideokonferencyjne (terminals, PC), bramy (gateways), nadzorcę (gatekeeper) realizowanych połączeń oraz opcjonalnie mostki wideokonferencyjne MCU (Multipoint Conference Unit) niezbędne do zestawiania wideokonferencji wielostanowiskowych. Wykorzystanie wszystkich podanych elementów nie zawsze jest konieczne, lecz pozwala na budowę dowolnych konfiguracji sesji wideokonferencyjnych z wykorzystaniem sieci LAN, WAN, ISDN oraz ATM. Bardziej nowoczesne rozwiązania wielostanowiskowej wideokonferencji, działającej w multicastowym trybie IP, i wyposażone w terminale z inteligencją klienta (w układzie klient-serwer) mogą już wydajnie współpracować bez instalacji mostków wideokonferecyjnych MCU w sieci.
W takiej architekturze funkcje poszczególnych komponentów systemu wideokonferencyjnego są następujące:
Terminale wideokonferencyjne - podstawowy składnik systemu wideokonferencyjnego. Są one wykonywane w różnorodnej postaci jako: pojedyncze karty instalowane w komputerach PC, wideotelefony ISDN (przystosowane do współpracy ze zwykłymi odbiornikami TV) bądź kompletne zintegrowane systemy do pracy grupowej. Poszczególne produkty systemu mogą być wyposażone w różne interfejsy sieciowe: ISDN, Ethernet, ATM i inne. W zależności od zastosowanego interfejsu przepływności, przy jakich są zestawiane połączenia wideokonferencyjne, zmieniają się w zakresie od 64 kb/s do 1920 kb/s. Do najczęściej stosowanych należą 128 kb/s (2 kanały B sieci ISDN) lub 384 kb/s (6 kanałów B).
Terminale te winny posiadać jedną lub więcej kamer i umożliwiać podłączenie dodatkowych urządzeń, takich jak inteligentne tablice czy urządzenia do sterowania. Do wyświetlania obrazu stosuje się wbudowane wyświetlacze, monitory komputerowe, projektory LCD (Liquid Crystal Display), monitory telewizyjne lub ekrany plazmowe. Grupa terminali audiowizualnych standardu H.323 winna ponadto zapewniać sygnalizację i zestawianie połączeń zgodnie z zaleceniami H.245 i Q931 oraz komunikację z nadzorcą zgodnie z protokołem RAS (Registration/Admission Status).
