europejski projekt systemu rozsiewczego telewizji cyfrowej (1993 r.) normujący przesyłanie cyfrowych sygnałów wizyjnych w sieciach naziemnych, kablowych i satelitarnych. Wszystkie trzy typy sieci stosują ten sam system kodowania źródłowego sygnałów wizyjnych i fonicznych wg standardu MPEG-2, strukturę zwielokrotnienia wg MPEG-3 TS, jak również te same metody korekcji błędów pierwszego stopnia (kod Reeda Solomona i przeplot danych). Metody kodowania kanałowego i modulacji są odmienne w poszczególnych systemach. Proces normalizacji sieci wyróżnia cztery rodzaje standardów: DVB-T (Terrestial), DVB-S (Satellite), DVB-C (Cable) oraz DVB-CS dla anten zbiorowego odbioru satelitarnego.