stos wielu protokołów komunikacyjnych, opracowanych (lata sześćdziesiąte) dla pakietowej sieci rozległej WAN, który stał się de facto otwartym standardem komunikacyjnym komputerów działających z protokołem IP. Zawiera w sobie dwie grupy protokołów składowych: protokoły transportowe TCP i grupę protokołów sieciowych IP. Protokół warstwy transportowej TCP zapewnia usługi połączeniowe (również wirtualne) - to znaczy negocjuje warunki połączenia, utrzymuje je przez czas trwania sesji i gwarantuje dostarczanie pakietów do odbiorcy. Umożliwia zachowanie kolejności dostarczania pakietów, sprawdza także poprawność danych i umożliwia retransmisję zagubionych pakietów. Niezawodne przesyłanie danych protokół TCP zawdzięcza mechanizmowi potwierdzania ACK (Acknowledgment). Od pierwszej specyfikacji (1981 r.) wprowadzono wiele wersji usprawnień TCP, takie jak: Tahoe, Reno, New-Reno, Vegas i SACK. Każda z wersji ma inne algorytmy powolnego startu, inaczej zapobiegania zatorom w sieci, i odmienne strategie korekcji błędów - co wywiera istotny wpływ na wydajność protokołu. Warstwa transportowa obejmuje protokoły TCP i UDP.Protokół IP (niższa warstwa sieciowa), korzystający z usług transportowych protokołu UDP (User Datagram Protocol), ma charakter bezpołączeniowy, dokonuje fragmentacji i wysyła datagramy w sieć, nie troszcząc się o istnienie odbiorcy po drugiej stronie sieci. Pakiety mogą być wysyłane do jednego lub wielu odbiorców (rozgłaszanie). IP nie zajmuje się kontrolą poprawności pakietów, potwierdzaniem odbioru ani kolejkowaniem pakietów we właściwej sekwencji. Dobrze funkcjonuje w szybkich i niezawodnych sieciach cyfrowych, opartych na medium światłowodowym.