Wirtualizacja danych

To rozwiązanie ma być receptą na pewien nieład panujący w dziedzinie pamięci masowych. Problem polega na tym, że w sieci przedsiębiorstwa pracują często pamięci oparte na różnych technologiach, dlatego dostęp do danych za każdym razem jest realizowany przy użyciu odmiennych protokołów i metod. A użytkownik chciałby przecież postrzegać wszystkie pamięci masowe jako jedną, logiczną całość. Można to osiągnąć, stosując właśnie oprogramowanie wirtualizujące dane.

Technologia wirtualizacji maskuje przed użytkownikiem całą złożoność sieciowych pamięci masowych, budując logiczny obraz danych, który jest odizolowany od skomplikowanej fizycznej struktury urządzeń.

Specjalne oprogramowanie zbiera dane przechowywane na różnych urządzeniach (czyli na urządzeniach SAN oraz NAS i na dyskach twardych dołączonych bezpośrednio do serwerów) i umieszcza je we wspólnej puli, którą można łatwo monitorować i administrować z pojedynczej konsoli zarządzania. O metodach wirtualizacji pamięci masowych pisaliśmy szerzej w NetWorld 7/2002.

Poszczególni producenci sieciowych pamięci masowych stosują różne strategie: niektórzy wykorzystują mechanizmy wirtualizacji obsługujące tylko produkowane przez nich urządzenia, inni - technologie obsługujące pamięci masowe różnych producentów. Przyglądając się największym producentom pamięci masowych (Hewlett-Packard, EMC, Sun, Network Appliance, IBM i Hitachi), można zauważyć, że tylko kilku z nich ma w pełni określone strategie wirtualizacji zasobów.

Firma EMC (znana z produkcji doskonałych urządzeń pamięci masowej) wirtualizuje dane tylko w jeden sposób - zadanie to jest realizowane przez macierze dyskowe. Firmowa strategia Automated Information Storage zakłada, że w przyszłości wspólna wirtualna pula będzie mogła być tworzona przez oprogramowanie instalowane na macierzach dyskowych oraz serwerach.

IBM pracuje intensywnie nad technologią Storage Tank i dwoma kolejnymi rozwiązaniami: wirtualizacją realizowaną przez macierz oraz dedykowane urządzenie sieciowe (zaprojektowane przez firmę DataCore).

Sieci SAN pozazdrościły sieciom WAN

Na początku sieci SAN tworzyły środowiska lokalne. Teraz sytuacja się zmieniła i sieci SAN mogą tworzyć strukturę rozległą, komunikując się między sobą przez sieć IP, na co pozwalają nowe protokoły: iSCSI, Fibre Channel over IP (FCIP) czy Internet Fibre Channel Protocol (iFCP).

Dzięki nim trudno jest nieraz określić, czy mamy do czynienia z lokalną siecią pamięci masowych, czy też z jedną z wysp wchodzących w skład większego archipelagu.

Tradycyjna sieć Fiber Channel wymaga światłowodów i ma ograniczenia, jeśli chodzi o długość łącza (najczęściej do 10 km). Protokoły iSCSI, FCIP i iFCP znoszą te limity. Problem w tym, że producenci często stosują rozwiązania firmowe, co prowadzi do braku zgodności. Ale ekspansji tych protokołów nikt raczej nie powstrzyma i integrowanie środowisk Fibre Channel i IP będzie postępować.

O protokołach iSCSI, FCIP, iFCP i InfiniBand pisaliśmy więcej już nieraz (np. NetWorld 1/2003).