Zarządzanie pamięciami masowymi

Rozwój pamięci masowych był zawsze ściśle zintegrowany z rozwojem systemów komputerowych. We wczesnych latach 80. obowiązywała zasada: każdy komputer dysponuje swoją pamięcią. Niedługo potem okazało się, że architektura taka nie zdaje egzaminu.

Rozwój pamięci masowych był zawsze ściśle zintegrowany z rozwojem systemów komputerowych. We wczesnych latach 80. obowiązywała zasada: każdy komputer dysponuje swoją pamięcią. Niedługo potem okazało się, że architektura taka nie zdaje egzaminu.

Zaczęto poszukiwać nowych rozwiązań i tak powstały pamięci dołączane nie do serwerów, a do sieci, czyli urządzenia NAS (Network-Attached Storage). Zbiegło to się z początkami sieci WWW . Następnie przyszedł czas na sieci pamięci masowych - SAN (Storage Area Network). SAN to technologia Fibre Channel (FC), transportująca ruch SCSI z serwerów do macierzy dyskowych i napędów taśmowych. Sieci o podobnej architekturze były już wcześniej używane w środowisku komputerów typu mainframe (technologia ESCON).

Te dwie technologie, NAS (dane są tu dostępne na poziomie plików) i SAN (dane dostępne na poziomie bloków), dominują obecnie na rynku pamięci masowych. Główne zalety NAS to: obsługa wielu protokołów, niezależność od platformy, system operacyjny optymalizowany do pracy w trybie szybkiego udostępniania plików. SAN to bardzo długie połączenia, duża szybkość i wydzielony tor dostępu do pamięci masowych. Po sieci LAN krążą wszystkie rodzaje pakietów, a przez sieci SAN są transportowane wyłącznie dane.

Różnica między rozwiązaniami SAS (Server Attached Storage - pamięć dołączana do serwera), NAS i SAN jest w największym uproszczeniu następująca: w SAS pamięć masowa nie "widzi" sieci - komunikuje się wyłącznie z serwerem; w NAS sieć jest usytuowana między aplikacjami i serwerem, a w SAN sieć jest umiejscowiona między serwerem i stacjami pamięci masowych.

Sieci SAN pod kontrolą Bluefin

Pierwsze próby opracowania jednolitego interfejsu zarządzającego pamięciami masowymi podjęto w 1999 r., ale dopiero w maju 2002 r. grupa Partner Development Process (w skład której wchodziło 17 najważniejszych producentów pamięci masowych i oprogramowania: BMC Software, Brocade Communication Systems, Compaq, Computer Associates, Dell, EMC, Emulex, Gadzoox Networks, HP, Hitachi, IBM, JNI, Prisa Networks, QLogic, Storage Technology, Sun, Veritas Software) zakończyła prace nad projektem specyfikacji i przekazała go do dalszej obróbki i końcowej akceptacji stowarzyszeniu SNIA (Storage Network Industry Association).

Pod rządami SNIA we wrześniu 2002 r. specyfikacja Bluefin zmieniała nazwę na SMI-S (Storage Management Initiative Specification), a producenci urządzeń SAN oraz oprogramowania używanego do zarządzania sieciami SAN chętnie udostępniają teraz SNIA swoje produkty, które są testowane pod względem zgodności z tą specyfikacją.

Specyfikacja Bluefin pozwala bezpiecznie zarządzać rozproszonymi sieciami SAN, co ważne, produkowanymi przez różnych dostawców, używając do tego celu uniwersalnego interfejsu. Dostawcy sieci SAN popierający tę specyfikację dostarczaliby swoje produkty razem z interfejsami programistycznymi API, obsługującymi nowatorską technologię zarządzania pamięciami masowymi.

SNIA opracowała model zarządzania pamięciami masowymi, w dużej mierze opierając go na uznanych standardach - CIM (Common Information Model) i WBEM (Web Based Enterprise Management), opracowanych przez Distributed Management Task Force. WBEM to zestaw narzędzi opartych na technologii webowej. Dane są transportowane przy użyciu mechanizmu HTTP, a za kodowanie jest odpowiedzialny XML.

Nowy model zarządzania pamięciami masowymi sytuuje się między zarządzanymi obiektami (macierzami dyskowymi, przełącznikami itp.) a właściwą aplikacją zarządzającą. To oprogramowanie middleware (pracujące w warstwie pośredniej) oparte na zunifikowanym interfejsie, udostępniające uniwersalne mechanizmy do zarządzania wszystkimi elementami sieci SAN.

Oprogramowanie Bluefin jest instalowane na zarządzanych urządzeniach (program typu agent) lub serwerach proxy. Agent Bluefin może rezydować np. na karcie HBA (Host Bus Adapter), dzięki czemu aplikacja zarządzająca może kontrolować całe urządzenie.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200