Szybciej przez LTE

Telefonię komórkową 3G, opartą na standardzie UMTS (Universal Mobile Telecommunications System), oraz metodę dostępu W-CDMA (Wide-band CDMA) zastępuje dzisiaj technologia LTE - traktowana jako preludium systemów czwartej generacji komórkowej. Standardowo udostępnia ona przepustowości dosyłowe od 100 Mb/s do 326 Mb/s, z wykorzystaniem wielowartościowej modulacji oraz techniki kodowania OFDM i transportu MIMO, co czyni ją bardziej odporną na zakłócenia interferencyjne. Użytkowane tu pasmo radiowe o częstotliwości 2,50-2,69 GHz jest postrzegane jako największe nowe medium usług szerokopasmowych - zarówno teraz, jak i w dającej się przewidzieć przyszłości. Jest ono dostatecznie szerokie, żeby pozwolić kilku operatorom jednocześnie wdrażać technologie z użyciem szerokich kanałów transportowych, takich jak 2 x 20 MHz (3 x 20 MHz, 4 x 20 MHz), preferowanych w przypadku LTE.

Do wdrażania technologii LTE potrzebne są nowe zakresy częstotliwości i szersze spektrum radiowe, aby umożliwić aplikacjom szybki transport bądź sensowne pobieranie dużych wolumenów danych. W przeciwnym razie mobilni klienci nie będą w stanie wykorzystać pełnych możliwości LTE. Ta sytuacja powoduje, że operatorzy już teraz muszą rezerwować odpowiednie spektrum radiowe, które zapewni im transport z szybkością przekraczającą 100 Mb/s w stronę do użytkownika i do 50 Mb/s w kierunku sieci (pasmo 20 MHz, 4x4 MIMO, FDD). Korzystnym wyróżnikiem LTE jest możliwość doboru przez operatora odpowiedniej szerokości kanału (1,4/3/5/10/20 MHz), co pozwala elastycznie dopasować się do istniejących lokalnie możliwości radiowych.

Według prognoz Global Mobile Suppliers Association, do końca 2011 r. na świecie będzie funkcjonować 14 sieci LTE różnych operatorów, w 2012 r. ma być już 33 sieci, a analitycy z Pyramid Research szacują, że pod koniec 2014 r. z udogodnień LTE będzie korzystać ponad 136 mln użytkowników. Otwarta w grudniu 2009 r. pierwsza na świecie komercyjna sieć LTE skandynawskiego operatora TeliaSonera zapewnia jak na razie (Sztokholm i Oslo) tylko transport danych (obrazy HD), bez połączeń głosowych. Sieć w Sztokholmie zbudowano na rozwiązaniach firmy Ericsson (Samsung), natomiast w stolicy Norwegii zastosowano produkty Huawei. O kłopotach, z którymi borykają się dostawcy nowej technologii, świadczą marne parametry szybkościowe - nieprzekraczające 20-80 Mb/s, zamiast teoretycznych 100 Mb/s. Kenneth Karlberg, prezes konsorcjum TeliaSonera i szef usług mobilnych, zastrzega: "Telefony komórkowe działające w nowej technologii nie będą dostępne przed 2011 r., gdyż nadal badamy zachowanie się sieci pod względem stabilności parametrów w czasie oraz w trakcie przemieszczania się abonenta".

WiMAX też gigabitowy

Wdrażana od dwóch lat w Europie wersja technologii mobilnej WiMAX (IEEE 802.16e) zapewnia teoretyczną przepustowość na poziomie do 70 Mb/s dla połączeń stacjonarnych, działających w zasięgu do 10 km od stacji bazowej, oraz ok. 30 Mb/s w wersji mobilnej (do 120 km/godz). Praktyczne rozwiązania WiMAX stanowią więc konkurencję dla szukającej swego miejsca w eterze transmisji radiowej LTE i stanowiącej wersję telefonii komórkowej 3G (UMTS). Chociaż w zamierzeniach dostawców stacjonarny WiMAX (IEEE 802.16d) był ukierunkowany jedynie na transport danych pakietowych i nie stanowił konkurencji dla telefonii głosowej, wprowadzane usprawnienia technologiczne pokazały, że może być inaczej. Obecnie oba rozwiązania radiowe korzystają z podobnych mechanizmów transportowych, do których należą: sieci oparte na protokole IP, zastosowanie odpornej na zakłócenia wielonośnej technologii OFDM (Orthogonal Frequency Division Multiplexing), wielostrumieniowa transmisja MIMO (Multiple Input Multiple Output) oraz instalacja inteligentnych zestawów antenowych z dynamicznym sterowaniem wiązkami radiowymi.