Nowa architektura WLAN powinna stać się idealnym środowiskiem dla każdego nowszego standardu bezprzewodowego, począwszy od 802.11n, a zmierzając do planowanych 802.11ac oraz 802.11ad. Standard 802.11ac ze względu na oferowaną przepustowość (powyżej 1 Gb/s) z pewnością w kolejnej fazie będzie implementowany w przedsiębiorstwach. Dużą zaletą w tym przypadku będzie wykorzystanie pasma wyłącznie 5 GHz. Sieci bezprzewodowe w przedsiębiorstwach muszą być jednak kontrolowane. Jeżeli wykorzystamy kilka punktów dostępowych 802.11ac, wówczas całkowita niezbędna przepustowość wyniesie ponad kilka gigabitów na sekundę. Istnieją kontrolery o przepustowości 10 Gb/s i więcej, ale nie są to tanie rozwiązania. Z wykorzystaniem sieci eliminującej centralny kontroler, tanie zarządzanie sieciami 802.11ac/ad będzie możliwe.

Wady i zalety

Zastanawiając się nad sposobem implementacji WLAN warto rozważyć kilka możliwych scenariuszy. Wybór rozwiązań jest tu dość duży i zależy od wielkości środowiska, a także jego właściwości.

Pierwszą generację punktów dostępowych w postaci niezależnych urządzeń, trudno nazwać idealną do potrzeb przedsiębiorstw. Zazwyczaj wdrożenia opierają się na pojedynczym punkcie dostępowym, rozszerzającym zasięg kablowej sieci lokalnej o bezprzewodowość. Punkt dostępowy jest przeważnie konfigurowany na początku pracy i funkcjonuje poprawnie przez wiele lat. Takie rozwiązanie dobrze sprawdzi się przy kilku komputerach pracujących bezprzewodowo na stosunkowo niewielkim obszarze. Wady rozwiązania to praktycznie brak inteligencji w zarządzaniu środowiskiem RF, brak sensownego zarządzania urządzeniem, wysoka cena przy bardziej zaawansowanych urządzeniach. Brak automatyzacji w zarządzaniu powoduje, że wydajność takiego rozwiązania okazuje się bardzo trudna do przewidzenia.

Architektura z centralnie umieszczonym kontrolerem to obecnie bardzo popularna implementacja w rozwiązaniach WLAN dla przedsiębiorstw. Rozwiązanie to bardzo dobrze sprawdza się przy starszych sieciach współpracujących ze standardami 802.11a/b/g, natomiast przy decentralizacji kontrolera, także ze standardem 802.11n. Zaletą takiego rozwiązania są niewątpliwie bardzo duże możliwości zarzadzania siecią, bezpieczeństwem, środowiskiem RF. Brak kontrolera z powodu awarii lub innych powodów sprawia, że sieć staje się niedostępna. Konieczne jest więc zapewnienie redundancji kontrolerów. Taki zabieg powoduje, że to rozwiązanie staje się dość kosztowne w implementacji. W przypadku architektury centralnej, największym problemem jest jednak konieczność zapewnienia bardzo dużej wydajności kontrolera. Z tej przyczyny architektura centralna coraz mniej sprawdza się w przypadku wdrożeń nowszych standardów, m.in. 802.11n. Warto zaznaczyć, że wówczas punkty dostępowe są względnie tanie, ponieważ większość funkcjonalności realizuje kontroler.

Najnowszą architekturą jest rozproszona siatka inteligentnych punktów dostępowych, realizujących zadania kontrolera. Zaletą jest niewątpliwie wsparcie dla każdego standardu bezprzewodowego oraz bardzo wysoka wydajność rozwiązania. Rozwiązanie jest wysoce skalowalne. W rzeczywistości firma może rozpocząć wdrożenia od jednego lub kilku punktów dostępowych i rozbudować to środowisko wyłącznie o nowe punkty dostępowe w nielimitowanej liczbie. W większości sytuacji nowe punkty dostępowe będą automatycznie konfigurowane, wykorzystując informacje od istniejących urządzeń. W rozproszonym modelu ruch jest przekazywany pomiędzy siecią lokalną oraz punktami bezprzewodowymi bez pośrednictwa kontrolera. W rezultacie architektura tego typu wygląda podobnie jak sieć internet bez centralnego punktu, przez który przechodzi cały ruch. Komunikacja jest koordynowana za pomocą zaawansowanych protokołów Inter-AP. Jeżeli wystąpią trudności, punkty dostępowe w takim modelu mogą dynamicznie obejść problem, zachowując pełną zdolność operacyjną. Dzieje się tak głównie dlatego, że jedynymi elementami sieci są punkty dostępowe.