WLAN nowej generacji

Architektura WAN skorelowana z kontrolerem miała kilka głównych zadań: centralna konfiguracja punktów dostępowych, zarządzanie mobilnością i zarządzanie środowiskiem radiowym. Dość mocno rozwinięto funkcje związane z bezpieczeństwem dostępu oraz pracy użytkowników, a także bezpieczeństwem z poziomu środowiska RF. Do najczęściej realizowanych zadań przez kontroler należał: przydział kanałów częstotliwości, konfiguracja ustawień mocy każdego punktu dostępowego w sieci, przeciwdziałanie interferencjom, rozkładanie obciążenia sieci, mechanizmy bezpieczeństwa ruchu. Bardzo często kontroler realizował także pewne funkcje sterowania ruchem przesyłanym do sieci lokalnej.

Pomimo wielu zalet architektura centralna nie do końca sprawdziła się w każdym typie wdrożeń. Pierwszym z powodów był dość wysoki koszt wdrożenia, wynikający z dużych kosztów sprzętu i licencji. Szczególnie odczuwalne było to w przypadku konieczności zapewnienia redundancji. W momencie, gdy standard 802.11n uległ rozpowszechnieniu, centralna architektura nie była na tyle wydajna, aby przesłać kilkaset Mb/s przez kontroler i tak obciążony funkcjami zarządzania WLAN. Należy zauważyć, że taka ilość ruchu mogła pochodzić od jednego punktu dostępowego. Kolejno dołączane punkty dostępowe do sieci, proporcjonalnie zwiększały wymagania względem przepustowości kontrolera. Znacznie większe problemy pojawią się z wykorzystaniem standardu 802.11ac w powiązaniu z tradycyjnym kontrolerem sieci. W tym przypadku tego ruchu może być nawet kilkadziesiąt gigabitów na sekundę. Dodatkowo ruch przechodzący przez kontroler może wpływać na wydajność całej sieci, wprowadzając opóźnienia oraz ich zmienność. Problemów jest jednak znacznie więcej. Podstawą mogą być problemy ze skalowalnością centralnego rozwiązania. Dołączanie kolejnych AP będzie generowało konieczność zwiększania kosztów narzędzi do kontrolowania sieci, ale także opóźnienia i wąskie gardła w infrastrukturze. Zaletą jest jednak możliwość centralnego kontrolowania ruchu przesyłanego przez kontroler.

WLAN nowej generacji

Architektura sieci z centralnie umieszczonym kontrolerem

Aby wyeliminować problemy z wydajnością kontrolerów, przyjęto model wdrożenia przesuwający kontroler z centralnej lokalizacji. Kontroler od tej pory pełnił funkcje zarządzania siecią bezprzewodową, realizując dla takiej infrastruktury funkcje usługowe. Ruch nie przechodził przez to urządzenie, więc utracono możliwość nadzoru nad ruchem od klientów bezprzewodowych, przesyłanego w kierunku sieci lokalnej. Taka architektura pozwala jednak wspierać nowe standardy sieci bezprzewodowych. Kontroler współpracował z punktami dostępowymi, ale ruch wychodził bezpośrednio z punktów dostępowych do sieci lokalnej poprzez przełączniki. W tym przypadku ograniczenie przepustowości będzie limitowane jedynie technologią kablową podłączenia punktu dostępowego do przełącznika, a także wydajnością samego przełącznika.

Ograniczenia wynikające z możliwości kontrolerów zawsze powodowały problemy związane ze skalowalnością. Nawet w modelu umieszczającym kontroler poza centralną lokalizacją sieci bezprzewodowej, wraz ze zwiększającą się liczbą punktów dostępowych konieczne było zwiększenie wydajności kontrolerów, a w wielu przypadkach ich liczby. Wskazane przyczyny spowodowały wykształcenie nowego modelu architektury kontrolowanej sieci bezprzewodowej.

Nowa architektura Wi-Fi

Ograniczenia obecnie stosowanej centralnej architektury są dobrze znane. Potrzebny był więc model architektury łączący zaawansowanie centralnej kontroli oraz zarządzania WLAN, zapewniając jednocześnie większą skalowalność. W rzeczywistości sprowadzało się to do oddzielenia funkcji związanych z danymi (przetwarzanie pakietów i przekazywanie) od funkcji kontroli i zarządzania. Nowa architektura powinna spełniać wiele ważnych kryteriów. Powinna być dość mocno skalowalna, aby spełniać potrzeby zarówno dużych, jak i małych, scentralizowanych oraz rozproszonych organizacji. Konieczne jest wsparcie dla usług w czasie rzeczywistym z możliwością przełączania (roaming), aplikacje lokalizacyjne, a także możliwość integracji z niezależnymi aplikacjami innych producentów. Dobrym rozwiązaniem jest autokonfiguracja punktów dostępowych, w której poprawnie funkcjonujące punkty dostępowe realizują zadania automatyzacji konfiguracji nowych urządzeń.


TOP 200