SDP i rekordy usług

SDP (Service Discovery Protocol) zapewnia środki niezbędne do określenia, jakie usługi Bluetooth są dostępne w danym urządzeniu. Urządzenie Bluetooth może funkcjonować jako klient SDP pytający o usługi, serwer SDP dostarczający usług lub jako jeden i drugi. Jedno urządzenie Bluetooth nie może pracować jako więcej niż jeden serwer SDP, ale może funkcjonować jako klient dla więcej niż jednego urządzenia. SDP oferuje dostęp jedynie do informacji o usługach, wykorzystanie tych usług musi być zapewnione przez inny protokół.

Serwery SDP obsługują rekordy usług do katalogowania wszystkich dostępnych usług dostarczanych przez urządzenie. Każda usługa jest reprezentowana przez jeden rekord. Atrybuty usługi w zbiorze usług opisują i definiują obsługiwane usługi, wliczając w to typ usługi, jej nazwę, opis itp.

Profile

Profile zostały zdefiniowane przez SIG i zgodnie z zamierzeniami twórców służą zapewnieniu kompatybilności między aplikacjami oraz urządzeniami Bluetooth pochodzącymi od różnych producentów. Różne profile mogą obejmować różne warstwy i protokoły. Profil jest zależny od innego, jeśli wykorzystuje deklaracje w nim zawarte, co pośrednio pokazuje rysunek 6.

Urządzenia współpracują ze sobą w obrębie wspólnych profili. W istocie profile określają funkcje konkretnego urządzenia. Wszystkie urządzenia Bluetooth muszą wspierać profil GAP (Generic Access Profile). Innym uniwersalnym, aczkolwiek nie wymaganym, profilem jest SDAP (Service Discovery Access Profile).

Bluetooth w 3 zdaniach

Technologia Bluetooth nie przybrała jeszcze swojego ostatecznego kształtu. Grupa SIG ciągle pracuje nad zwiększeniem przepływności, poprawą bezpieczeństwa czy odporności na zakłócenia. Bluetooth wciąż ewoluuje, podobnie jak sieci domowe.

HomeRF

Szczególną własnością HomeRF, wyróżniającą ten protokół spośród innych norm sieciowych transmisji bezprzewodowej, jest równoczesne zapewnienie: szerokopasmowego dostęp do Internetu, współdzielenia zasobów, wielu sesji strumieni medialnych i kilku wysokiej jakości połączeń głosowych. Pełna specyfikacja HomeRF liczy ok. 500 stron. Niedawno powstała wersja 2.0 tego standardu. Jak większość specyfikacji dotyczących standardów interfejsów sieciowych opisuje dokładnie dwie najniższe warstwy modelu OSI.

Warstwa fizyczna ustala szybkość przesyłania danych i zakres charakterystyk. Warstwa wyższa (łącza danych) - tutaj używana podwarstwa MAC (Media Access Control) - definiuje typy obsługi danych (jak wideo), ale także inne atrybuty, takie jak: bezpieczeństwo, roaming i odwzorowanie adresów (mapowanie).

W HomeRF zdefiniowano najważniejszy protokół - SWAP (Shared Wireless Access Protocol). Obsługuje on CSMA/CA (Carrier Sense Multiple Access/Collision Avoidance), zbliżony do używanego w IEEE 802.11 i TDMA. W transmisjach głosu oraz innych potokowych danych SWAP jest częściowo podobny do standardu DECT.

Specyfikacja SWAP, dla bezprzewodowego przesyłania głosu i danych w domu, umożliwia tworzenie nowej klasy aplikacji łączącej Internet i domowy komputer osobisty. O ile często spotyka się określenia, że modemy kablowe oraz systemy xDSL stanowią "ostatnia milę", o tyle SWAP HomeRF można nazwać technologią "ostatnich 100 metrów".

Do głównych promotorów HomeRF, oprócz firmy Proxim, zaliczają się: Compaq, Motorola, National Semiconductor i Siemens.