Opcje instalacyjne Red Hat, ustawiane przez użytkownika, dają wybór oprogramowania, jakie ma być zainstalowane, partycjonowania dysku i sposobu ładowania. Alternatywą jest możliwość dokonania takiego wyboru za pośrednictwem kreatora instalacji. Pracuje on bez zarzutu i w większości przypadków dokonuje trafnych wyborów, chociaż podczas testów podzielił przestrzeń dyskową na zbyt małe kawałki (z siedmioma partycjami). Dystrybucje UnitedLinux podzieliły natomiast dwa używane dyski na większe kawałki, co jest lepszym sposobem na zarezerwowanie pamięci serwera dla przyszłych operacji.

Red Hat pozwala także na wprowadzenie adresów sieciowych, ale nie umożliwia sondowania sieci pod kątem innych ustawień, takich jak serwer DNS czy brama, i niepoprawnie je lokalizuje. Zidentyfikował także urządzenie dźwiękowe, które nie było zainstalowane w zestawie. Red Hat bez problemu rozpoznał platformy, na których był instalowany, włączając w to maszyny z symetrycznymi procesorami.

W dalszym etapie instalacji kreator Red Hat pozwalał na wybór ustawień wysokiego, średniego lub niskiego poziomu bezpieczeństwa. Poziom ten można dostosowywać również po instalacji, ale ma on mocne powiązanie z początkową funkcjonalnością. Wybór początkowych ustawień ochronnych jest ważny, ponieważ z komunikacyjnego punktu widzenia program instalacyjny może pozostawiać serwer w bardzo różnej kondycji. Serwery są używane do różnych celów, a w przypadku serwera przystosowanego do pełnienia funkcji webowej niezbędny poziom bezpieczeństwa może znacznie różnić się od wymagań dla serwera aplikacyjnego. W dystrybucji Red Hat dostępny wybór środków ochrony pozwala na łatwe ustawienie serwera pod kątem zakresu pełnionych usług - brak takiej możliwości ustawiania wymaga czasochłonnego, ręcznego dopasowywania ustawień dla poszczególnych aplikacji.

Instalacja zajmuje nie mniej niż 61 MB (domyślna) i nie więcej niż 1,5 Gb - przy wyborze wszystkich pakietów programowych (pełna zapora ogniowa, poczta elektroniczna, web services, komponenty projektowe itp.). Sterowniki, które są wstępnie wybierane dla tego systemu operacyjnego, nie zawsze są najnowsze, ale Red Hat, podobnie jak UnitedLinux/SuSE, nie wykonuje przeszukiwania w Internecie w celu znalezienia najbardziej aktualnych sterowników, jak to się dzieje w przypadku serwerowych platform Windows.

Jak już wcześniej wspomniano, wersja UnitedLinux/SuSE używa odmiany programu instalacyjnego YAST2. Odmiana ta tym różni się od narzędzi, jakie można znaleźć w innych wersjach SuSE, że domyślna liczba instalowanych pakietów oprogramowania jest dużo mniejsza. Jedyną różnicą pomiędzy trzema aplikacjami instalacyjnymi UnitedLinux była zdolność każdej z nich do instalowania dodatkowych, specyficznych dla danej wersji aplikacji, które powinny pracować na każdym serwerze, takich jak poczta, zapora ogniowa i środowisko projektowe.

Każda dystrybucja UnitedLinux mieściła się na trzech wspólnych dyskach i co najwyżej trzech dodatkowych, zawierających specyficzne dla dystrybucji dodatki. Mogą one być bardzo ważne: stwierdzono niedostatek użytecznych narzędzi w bazowej części UnitedLinux, ale dodatkowy dysk SuSE zawierał elementy do konfigurowania zasobów sieciowych i automatyczny system ustawiania.

UnitedLinux poprawnie wykrywał wszystkie urządzenia znajdujące się na testowanej platformie, ale nie był gotowy do wykrycia czteroprocesorowej konfiguracji (Xeon) w serwerze HP ProLiant DL 580 (Red Hat wykrył ją bez dodatkowej pomocy). Po zmianie wartości parametru w BIOS UnitedLinux poprawnie wykrył wieloprocesorową konfigurację serwera.