Narzędzie firmy Brocade (program webowy też oparty na języku Java) pracuje równie dobrze, ale nie oferuje już tylu opcji co oprogramowanie opracowane przez QLogic. Nie ma tu już na przykład opcji wyświetlającej topologię sieci i użytkownik nie może sprawdzić, jakiego rodzaju fizyczne porty są zainstalowane w poszczególnych przełącznikach wchodzących w skład sieci szkieletowej. Program generuje dane statystyczne obrazujące ruch pakietów w sieci, ale nie oferuje pomocy online, co jest niekiedy dużą wadą.

Vixel opracował narzędzie noszące nazwę SAN InSite (oparte na Javie), które buduje przejrzysty dziennik zdarzeń. Oprogramowanie składa się z kilku elementów instalowanych po stronie zarówno klienta, jak i serwera i ma dość złożoną strukturę. Testowaniu poddano wersję beta tego oprogramowania (pakiet SAN InSite 2000 3.0). Być może właśnie dlatego zawierało ono sporo błędów. I tak na przykład narzędzie to raportowało, że przełącznik dysponuje portem DB-9 (miedź), podczas gdy naprawdę był to port światłowodowy. Narzędzie to oferuje natomiast doskonale opracowaną pomoc online.

Gadzoox oferuje program noszący nazwę Ventana SANtools, który zawiera dużo mniej opcji niż pozostałe testowane narzędzia. Nie ma tu na przykład funkcji pozwalającej monitorować w czasie rzeczywistym dane statystyczne.

Porównanie obsługiwanych konfiguracji

W tej kategorii oceny najwięcej pochlebnych ocen zebrały przełączniki SilkWorm (Brocade), które obsługują wszystkie możliwe konfiguracje i oferują cały zestaw rozwiązań (topologie oparte na wielu przełącznikach, pętle arbitrażowe, konwertery GBIC i port konsoli). We wszystkich przełącznikach firmy Brocade (8- i 16-portowych) można instalować zapasowe zasilacze. QLogic oferuje takie rozwiązanie tylko w przełączniku wyposażonym w 16 portów (SANbox 16 HA). W przełącznikach firm Gadzoox i Vixel nie można instalować zapasowego zasilacza.

Kolejna ważna opcja to bufory, w których przełącznik może przechowywać przez pewien czas ramki przeznaczone do wyekspediowania w sieć. Bufory takie dają gwarancję, że w razie nieoczekiwanego zdarzenia ramki nie będą gubione. Ważne w tym wszystkim jest to, ile buforów towarzyszy każdemu portowi. I tu ciekawostka - firma Gadzoox nie stosuje w ogóle buforów. W przełącznikach SANbox (QLogic) każdy port ma do dyspozycji osiem buforów na ramki. W przełącznikach SilkWorm (Brocade) każdy port dysponuje szesnastoma buforami, ale producent stosuje tu też dodatkową pulę buforów alokowanych dynamicznie, które są przypisywane do poszczególnych portów zależnie od aktualnych potrzeb. Firma Vixel zaprojektowała przełącznik 7100 w taki sposób, że każdy port ma zawsze do dyspozycji 32 bufory, w których może w razie potrzeby przechowywać przez jakiś czas ramki.

Dodatkowe opcje

Pod tym względem nie widać między przełącznikami znaczących różnic - wszystkie oferują podobne rozwiązania. I tak wszystkie porty obsługują konwertery GBIC (Gigabit Interface Converter - niewielkie moduły dołączane do portu; moduł taki można w razie potrzeby wymienić szybko na inny), dzięki czemu przełącznik może obsługiwać zarówno kabel miedziany (złącze typu DB-9), jak i światłowód. Co ważne, konwertery GBIC oferowane przez jednego producenta można z powodzeniem instalować w innych przełącznikach - panuje tu pełna kompatybilność.

Wszystkie przełączniki oferują na wszystkich portach podobną szybkość (1 Gb/s), chociaż wśród specyfikacji Fibre Channel znajdziemy też taką, która pozwala przesyłać dane z szybkością 2 Gb/s (warto w tym momencie zaznaczyć, że trwają już prace nad specyfikacją 4 Gb/s).

Firmy Brocade, Vixel i Gadzoox wyposażają swoje przełączniki w port konsoli, który jest wykorzystywany do przypisywania urządzeniu odpowiedniego adresu IP (dzięki któremu użytkownik może uzyskać dostęp do przełącznika i zarządzać nim). W przypadku przełącznika firmy QLogic adres IP jest z góry zdefiniowany, co nie jest zbyt zgrabnym rozwiązaniem. Użytkownik musi zapamiętać ten adres i następnie zmienić go na taki, który jest zgodny z adresami IP używanymi w danym środowisku sieciowym.

Wszystkie przełączniki obsługują opcję znaną pod nazwą "zoning" (kreowanie stref). Opcję tę można porównać do wirtualnych sieci LAN (VLAN), tworzonych w tradycyjnych sieciach komputerowych. Dzięki tej opcji użytkownik może izolować od siebie (logicznie) porty i dołączone do przełącznika węzły, tworząc wiele niezależnych stref, co zwiększa przepustowość wydzielonych w ten sposób, pracujących niezależnie od siebie obszarów sieci SAN (strefy).

No i wreszcie wszystkie przełączniki obsługują te same dwie klasy usług Fibre Channel (Class 2 i 3). Usługa Class 3 (usługa bezpołączeniowego transmitowania danych bez potwierdzania dostarczenia ramek) jest dzisiaj podstawową usługą, stosowaną właściwie we wszystkich bez wyjątku rozwiązaniach SAN. Usługa Class 2 (też usługa bezpołączeniowego transmitowania danych, ale z potwierdzaniem dostarczenia ramek) jest w tym środowisku stosowana dużo rzadziej.