Pojemność tablicy trasowania

Pierwszym krokiem było wytyczenie przez protokół OSPF określonej liczby tras. Następnie wysyłano na nie pakiety z innego portu, aby zobaczyć, czy zostały zachowane wszystkie zapisy i czy są właściwie wykorzystywane.

Zwiększano liczbę zaplanowanych tras każdorazowo o 1000, począwszy od 1000 do 4000. Dający pełne obciążenie strumień danych składał się w 98 proc. z pakietów IP, pozostałe 2 proc. przypadało na komunikaty protokołu OSPF.

Ruter-przełącznik BATM T4-L3 obsłużył do 2000 tras bezproblemowo. W konfrontacji z 3000 tras ruter odmawiał czasem założenia tablicy, czemu towarzyszył komunikat: "Not enough cluster". Firma BATM podaje, że odpowiada to dotychczasowym doświadczeniom laboratoryjnym.

Zdaniem zespołu testującego wydajność trasowania pojedynczego rutera-przełącznika BATM T4-L3 okazała się wystarczająca, jak na urządzenie klasy Enterprise, czyli dla przedsiębiorstw, a sam producent nie zaleca jego stosowania w większych sieciach szkieletowych. Jeśli potrzebna jest większa wydajność, można ją uzyskać przez połączenie równolegle do czterech ruterów-przełączników T4-L3. Tego wariantu jednak nie testowano.

Funkcja omijania uszkodzeń (fail-over)

W teście sprawdzano po pierwsze, jak zachowuje się ruter, kiedy w sieci zmieniają się fizyczne połączenia. Dalej badano, czy urządzenie uruchamia funkcję równoważenia obciążeń (load-balancing) między zmieniającymi się ścieżkami, charakteryzującymi się takim samym kosztem. W tym celu przy pomocy protokołu OSPF określono dwie jednakowe trasy (wiążąc je z dwoma różnymi portami rutera-przełącznika T4-L3) i wysłano następnie pakiety z innego portu, kierując je na wybrane trasy. Potem przerwano jedno z połączeń, przez które protokół OSPF wyznaczył trasy, i obserwowano, jak szybko i z jakim współczynnikiem strat ruter transportował pakiety drugą równoległą ścieżką.

Założono tutaj 1000 tras, a testowy strumień danych dawał 100% obciążenia. Z uwagi na identyczne koszty tras na obu łączach protokół OSPF mógłby teoretycznie uruchomić funkcję równoważenia obciążeń (load-balancing), jak jest to zapisane w zaleceniu RFC 2328. Ruter-przełącznik T4-L3 nie obsługuje jeszcze tej opcji, jest to jednak planowane.

Czas przełączenia się na współbieżną trasę (fail-over) wyniósł około 3,77 s. Urządzenie potrzebuje jednak dalszych 4-5 s, zanim może ponownie transmitować dane przez wszystkie łącza z maksymalną szybkością, z jaką mogą one pracować. Wynika to przypuszczalnie z tego, że nie powstała jeszcze lista kojarząca adresy IP z adresami MAC. Gdy tylko lista taka jest odbudowana, ruter-przełącznik T4-L3 zaczyna przesyłać pakiety z maksymalną szybkością.

Aktualizacja tablicy trasowania

Ten test miał pokazać, jak szybko ruter-przełącznik BATM T4-L3 może uaktualnić tablicę trasowania i dokonać wyboru alternatywnych połączeń. Poprzez dwa łącza obsługiwane przez protokół OSPF analizator wyłonił identyczne trasy charakteryzujące się różnymi kosztami. Testowane urządzenie miało utworzyć tablicę trasowania z najniższymi kosztami ścieżek. Następnie wygenerowano strumienie testowe z identycznymi trasami, które ruter-przełącznik T4-L3 miał przekazywać dalej według tabeli. Potem przerwano jedno połączenie, przez co ruter musiał na nowo przetworzyć swą tabelę. Zmierzono czas między przerwaniem połączenia oraz pojawieniem się pierwszego pakietu na trasie zastępczej.

Początkowo ruter-przełącznik T4-L3 nie był w stanie uaktualnić swojej tabeli. Udało się to częściowo dopiero po przerwaniu strumienia testowego. Dopiero po całkowitym ustaniu strumienia danych ruter bezproblemowo dokonywał wyboru tras alternatywnych. Różnice w liczbach zadawania tras nie miały tu znaczenia. Jak długo płynął strumień danych, tak długo ruter nie potrafił określić żadnych nowych celów.

O tym problemie poinformowano producenta, który dostarczył aktualizację firmowego oprogramowania zarządzającego urządzeniem, co rozwiązało problem. W powtórzonym teście już po kilku sekundach pakiety były przesyłane ścieżką zastępczą. Zadano do 2000 tras i następnie przerwano połączenie. Po ok. 20 s ruter-przełącznik T4-L3 wybrał ścieżkę zastępczą. Pełną przepustowość urządzenie uzyskało po następnych 5-10 s. Po odtworzeniu oryginalnego połączenia ruter potrzebował 100 s, aby powrócić do korzystniejszej ścieżki, i dalszych 60 s do osiągnięcia pełnej przepustowości.