Dla wyższych warstw stosu IP (trzecia i wyższe), sieć kratowa wygląda jak jedna sieć przełączana. Standard 802.11s wykorzystuje protokół HWMP (Hybryd Wireless Mesh Protocol) do kierowania ruchem pakietów między węzłami. HWMP tworzy tablicę trasowania przez sieć MESH, wykorzystując dwie techniki: proaktywnego trasowania i trasowania na życzenie.

Proaktywne trasowanie to metoda oparta na stwierdzeniu, że większość sieci MESH ma jedno połączenie do sieci przewodowej i wiele pakietów będzie przez nie trasowanych. Węzeł 802.11s realizujący połączenie do sieci przewodowej może zostać skonfigurowany jako główny nadzorca sieci. Takie urządzenie wysyła okresowe komunikaty i nasłuchuje komunikatów z innych stacji. Jeżeli wiele węzłów zostanie skonfigurowanych jako nadzorca, będą negocjowały, aby wybrać jednego jako głównego.

Wybrany węzeł wysyła komunikaty, które są przekazywane przez sieć. Każdy węzeł tworzy tablicę struktury trasowania na podstawie odebranych komunikatach od sąsiadów. Węzły bardzo często odbierają wiele komunikatów, które wskazują różne drogi do tego samego miejsca przeznaczenia. Tablica trasowania tworzona jest więc z metryką, aktualizowaną przez każdy węzeł po drodze.

Drugą metodą jest trasowanie na żądanie (reaktywne). Węzły 802.11s wykorzystują trasowanie na żądanie, aby znaleźć węzeł przeznaczenia, gdy nie istnieje trasa proaktywna. Węzły chcące skontaktować się ze zdalną siecią, wysyłają zapytania o miejsce przeznaczenia do sąsiadujących węzłów. Odpowiedzi są przekazywane aż do momentu osiągnięcia miejsca przeznaczenia. Ostatecznie węzeł przeznaczenia zwraca odpowiedź, która jest przesyłana do węzła źródłowego. Zapytania są przekazywane do wszystkich węzłów i mogą przechodzić przez wiele ścieżek. Do wyboru możliwych ścieżek jest wykorzystywany protokół RM-AODV (Radio Metric Ad Hoc On Demand Distance Vector). Jest to zmodyfikowana wersja AODV, definiowanego przez RFC 3561.

Sieci kratowe muszą stosować kompleksowy mechanizm ustanawiania bezpiecznego połączenia z wieloma sąsiadującymi węzłami. Sytuacja jest znacznie bardziej skomplikowana niż w przypadku tradycyjnej sieci bezprzewodowej, w której zabezpieczenia muszą zostać ustanowione wyłącznie do wybranego punktu dostępowego. Standard 802.11s wykorzystuje 802.11i oraz 802.11X. Każdy węzeł używa 802.11i w celu negocjacji parametrów oraz kluczy sparowanych z każdym innym węzłem sieci kratowej.

Sieci kratowe mogą zdominować rynek rozwiązań bezprzewodowych w niedalekiej przyszłości. Korzyści z zastosowania MESH przez producentów wynikają z cyklu rozwoju produktów. Te obecnie dostępne na rynku oferują funkcjonalność odpowiadającą przyszłemu standardowi. W wyższych warstwach, takich jak IP, bezprzewodowa sieć kratowa oparta na wstępnej specyfikacji 802.11s będzie zachowywała się identycznie jak w ostatecznej wersji standardu, dlatego klienci nie muszą martwić się o konieczność modyfikacji produktów, gdy pełny standard będzie już dostępny.

Głównym ograniczeniem rozwiązań kratowych opartych na wstępnej specyfikacji, jest słaba współpraca urządzeń różnych producentów. Jeżeli natomiast klient ma sieć dostępową 802.11, rozwiązania niektórych dostawców będą współpracowały przezroczyście. Funkcja ta jest szczególnie użyteczna w aplikacjach dla przedsiębiorstw, których działanie mają znacznie usprawnić sieci kratowe.