Zbliżonym testem odporności było fizyczne odłączenie podstawowego pierścienia transmisji i badanie poprawności transmisji po automatycznym przekonfigurowaniu sieci na połączenia redundancyjne. Czas przekonfigurowania nie przekraczał 1 sekundy (Metro 1500), co należy oceniać jako niezły wynik testowy. Liczba straconych komend PING podczas takich nieoczekiwanych i przypadkowych przełączeń na awaryjne pierścienie redundancyjne kształtowała się różnie, w zależności od konkretnie zastosowanej technologii: podczas pracy Fast Ethernet zgubiono jeden PING, podczas ATM jedynie cztery komendy, a w technologii Gigabit Ethernet żadnej. Te rezultaty udało się uzyskiwać wielokrotnie, w powtarzalny sposób i przy niewielkiej tolerancji błędu pomiarowego.

Jednym z trudniejszych etapów testowania było symulowanie odporności na zakłócenia między czynnymi kanałami DWDM, czyli badanie wzajemnego oddziaływania między aktywnymi długościami fal optycznych. Pomiary przeprowadzano podczas wszystkich rodzajów transmisji (ATM, Fast Ethernet i Gigabit Ethernet), zakłócając błyskami świetlnymi poszczególne kanały aktywne z jednoczesnym sprawdzeniem poprawności testowej w pozostałych kanałach optycznych. Testowane urządzenia zachowały się poprawnie.

Według opinii zespołu oceniającego zdecydowane zwycięstwo w rankingu czterech testowanych platform i najwięcej punktów zdobył produkt OPTera Metro 5200, pochodzący z Nortel Networks. Na taki wynik dodatkowy wpływ miały: duża możliwość konfigurowania interfejsów użytkownika, łatwe i skuteczne zarządzanie platformą za pomocą różnych interfejsów, prostota instalacji wspomagana kompleksową dokumentacją wielu wersji systemów optycznych (dostarczona na płycie CD-ROM) oraz dobra odporność na symulowane przez zespół zakłócenia. Urządzenie pracowało tak, jak powinno i bez żadnych zastrzeżeń zespołu testowego. Praktycznie jedynymi mankamentami tej platformy były duże rozmiary urządzenia i jego masa.

Inne platformy optyczne

Wybór testowanych urządzeń był w pewnym sensie przypadkowy - takie właśnie produkty optyczne miał do dyspozycji zespół testujący. Trzeba jednak wyraźnie powiedzieć, iż istnieje wiele innych podobnych rozwiązań, dostępnych na rynku europejskim i konkurencyjnych w stosunku do testowanych platform.

Do największych dostawców platform optycznych, osiągalnych na naszym, krajowym rynku, należą: Alcatel (TeraLight), Lucent Technologies (WaveStar OLS), Siemens (WaveLine), Matrix (Enterasys) i TTI Inventel (FOMUX). Większość z tych urządzeń jest produkowana w wersjach przeznaczonych bądź do tworzenia struktur teletransmisyjnych w obszarach miejskich i międzystrefowych (do 100 km), bądź w połączeniach długodystansowych (ok. 1000 km i większych). Największe zainteresowanie wydajnymi platformami optycznymi wykazują dostawcy i operatorzy sieci szkieletowych i dalekosiężnych, którzy postrzegają je jako główny element w pomnażaniu własnych dochodów - przez możliwość oferowania przyszłym użytkownikom nowych, płatnych usług szerokopasmowych.

Platformy Optinex Alcatela

Znaczący wkład w tworzenie terabitowych platform optycznych w technologii DWDM wniosła firma Alcatel, która w ubiegłym roku przekroczyła magiczną barierę 5 Tb/s, uzyskując w jednym włóknie światłowodowym przepływność 5,12 Tb/s. Rekord ten udało się uzyskać przy jednoczesnym zastosowaniu trzech elementów optycznych: systemu gęstego zwielokrotnienia DWDM 40 Gb/s, nowatorskiej techniki maksymalnego wykorzystania istniejącej szerokości optycznego pasma przenoszenia we włóknie oraz specjalnych światłowodów Alcatela, oznaczanych jako TeraLight.

Produkowany przez firmę światłowód wielofalowy TeraLight typu NZDSF (z niezerową i przesuniętą dyspersją) został zoptymalizowany do transportu z szybkościami 10 Gb/s i 40 Gb/s, zapewniając możliwość pracy we wszystkich trzech pasmach transmisyjnych (C, L, a w przyszłości także w S). We wrześniu ubiegłego roku za pomocą tego właśnie włókna przeprowadzono na odcinku 300 km transmisję za pośrednictwem 128 kanałów (każdy po 40 Gb/s), uzyskując rekordową przepustowość łącza 5,12 Gb/s.

Przy jego zastosowaniu ustanowiono następny światowy rekord transmisji w sieci szkieletowej DWDM, uzyskując (22 maja 2001) przepływność 10,2 Tb/s na odległości ponad 100 km. Tym razem do pobicia rekordu przyczyniły się: dwustopniowe wzmacniacze optyczne (o hybrydowej budowie, oparte na efekcie Ramana i włóknach domieszkowanych erbem), systemy transmisyjne 40 Gb/s, wdrożenie efektywnej kontroli transmisji FEC (Forward Error Correction) oraz użycie włókna TeraLight - dając w końcowym efekcie jednokierunkową transmisję na 256 kanałach, każdy z modulacją 40 Gb/s.