Terminy techniczne - nie uciekniemy od nich

Rysunek 1 przedstawia docelowe rozwiązanie, niestety jego wadą jest fakt, że nie wspiera najbardziej chyba popularnej w Europie (poza Francją) komunikacji bezstykowej, opartej na standardzie MiFare. W związku z tym powstało kilka rozwiązań, które są rozwiązaniami przejściowymi do czasu pojawienia się docelowego rozwiązania (zgodnego ze standardem ETSI).

Istnieją 4 główne rozwiązania w tej dziedzinie:

- Wspomniany już SWP (Single Wire Protocol) dostarczony przez Gemalto.

- NFC-WI (S2C) dostarczony przez NXP i SONY.

- T=X dostarczony przez NOKIA.

- DIOCTL (S1C) dostarczony przez NXP.

Zalety i wady SWP

Rozwiązanie to zaprezentowane jest na rys. 1.

Zalety:

- Umożliwia równoczesne korzystanie z HSP (High Speer Protocol) w oparciu o USB na tej samej karcie (HSP wykorzystywany będzie do szybkiej wymiany informacji pomiędzy kartą SIM a telefonem, np. dla kart o bardzo dużej pojemności - 1 GB).

- Działa w przypadku, gdy bateria w telefonie będzie rozładowana.

- Wspiera pełny duplex.

- Karty UICC są już dostępne (dwóch dostawców - Oberthur, Gemalto).

- Co najmniej dwa chipy wspierające NFC po stronie telefonu (Inside Contactless oraz NXP).

Wady:

- MiFare na razie niedostępny.

Zalety i wady NFC-WI (S2C)

Zalety:

- Obsługuje MiFare.

- Stabilne rozwiązanie.

Wady:

- Nie umożliwia równoczesnego korzystania z HSP na tej samej karcie (wymaga trzech styków z kartą).

- Tylko jeden dostawca chip - NXP.

Zalety i wady T=X

Niestety, zalety i wady rozwiązania trudno opisać, ponieważ wciąż jest niewystarczająca ilość informacji technicznych na temat tego protokołu.

Zalety i wady DIOCTL

Zalety:

- Wspiera MiFare.

- Może działać równocześnie z HSP opartym na USB.

Wady

- Mało informacji technicznych dostarczonych przez dostawcę rozwiązania nie pozwala na pełną ocenę.

Poza samym protokołem/sposobem komunikacji pomiędzy elementem NFC a kartą UICC ważnym aspektem technicznym jest działanie technologii w przypadku braku zasilania telefonu (bateria rozładowana). Może się bowiem zdarzyć, że np. bateria akurat rozładuje się przed dokonaniem płatności. Trzeba zatem rozpatrzyć również takie przypadki. Został zaproponowany podział na trzy elementy. Bateria naładowana (telefon normalnie pracuje) - wszystkie funkcjonalności NFC są dostępne, bateria rozładowana na tyle, że wyświetlacz telefonu jest wyłączony - mimo to działa część systemów w telefonie, oraz przypadek gdy bateria jest całkowicie rozładowana.

Ponadto niezbędne jest określenie maksymalnego czasu na dokonanie transakcji. W Europie powinno to być nie więcej niż 250 ms, oczywiście w początkowych fazach (w testowych uruchomieniach) czas transakcji wykonanej za pomocą telefonu i karty NFC może być dłuższy, ze względu na jeszcze niedojrzałą technologię.

Jak już było wcześniej wspomniane, najczęściej używaną technologią bezstykową w Europie jest MiFare. Definiuje ona warstwy komunikacji, tak jak to przedstawiono na rys. 4.

Normy ISO 14443 są podzielone na dwa typy: A oraz B. MiFare jest jedną z implementacji ISO 14443 typu A. Główne różnice pomiędzy typem A a typem B to kodowanie bitów oraz modulacja. Ze względu na użytą w MiFare modulację ASK (Amplitude Shift Keying) mogą pojawić się krótkie zaniki mocy (przejścia modulacji przez zero), co może doprowadzić do braku zasilania chipu NFC w przypadku rozładowanej baterii (w technologii bezdotykowej zasilanie kart realizowane jest za pomocą pola elektromagnetycznego wytwarzanego przez czytnik). Przeciwdziałanie zanikom mocy wymaga zastosowania elementów pojemnościowych, co z kolei prowadzi do zwiększenia rozmiarów urządzenia (chip).