Kable i maszty
-
- 23.12.2008
Jedną z najważniejszych cech koncepcji sieci NGN, do których będą migrować dotąd eksploatowane systemy, jest techniczna zdolność integracji wszelkich rodzajów sieci, oferowanie tych samych aplikacji w wielu różnych technikach dostępowych. Zdeterminuje to zmiany w relacjach rynkowych, gdzie różne techniki kablowe, naziemne radiowe, satelitarne funkcjonowały dotąd prawie odrębnie.
NGN potencjalnie poszerza również warunki wykorzystania technologii satelitarnych, których cechą jest wygoda wykorzystania w warunkach, w których nie ma innych sieci naziemnych, ale również poprzez inne zastosowania, takie jak nawigacja GPS lub teledetekcja.
Sieci telekomunikacyjne niejako zejdą pod ziemię, użytkownik przestanie je dostrzegać jako temat wymagający jakiejkolwiek uwagi, chyba że urządzenie, które zapewnia mu dostęp do informacji nagle przestanie działać. Nikt nie będzie się zastanawiał, jakiego rodzaju technika służy dostępowi do sieci. Niewątpliwie, znaczącej ewolucji będą podlegać interfejsy pozwalające człowiekowi korzystać z urządzeń komunikacyjnych.
Układ czynników kluczowych:
Trwa proces integracji regionalnej i globalnej, którego Polska jest, przynajmniej do pewnego momentu, aktywnym uczestnikiem i beneficjentem; elity polityczne potrafią wyartykułować wizję modernizacyjną kraju, której głównym elementem jest integracja międzynarodowa i polityka proinwestycyjna, szczególnie wobec kapitału zagranicznego; brak zrozumienia dla wiedzy jako kluczowego czynnika rozwoju, w efekcie jakość środowiska wiedzy utrzymuje się na niskim poziomie, brak reform instytucji edukacyjnych i naukowych, niska jakość kapitału intelektualnego; małe poparcie społeczne dla niezbędnych reform, mała aktywność społeczna, stosunkowo niewielka kreatywność i innowacyjność społeczna.
Lata 2008-2013:
Świat wraca na ścieżkę integracji, a elity polityczne podejmują próby reform instytucji publicznych, brak zainteresowania społecznego, a często wręcz opór przed bardziej radykalnymi zmianami powodują, że chory system finansów publicznych nie jest w stanie sprostać wszystkim potrzebom. Niedostatki te łagodzi napływ inwestycji zagranicznych i sprawnie absorbowanej pomocy z UE oraz oszczędności w nakładach na sferę B+R oraz edukację.
Lata 2014-2019:
System nauki i edukacji pozostaje praktycznie niezmieniony. Polska gospodarka traci większość czynników konkurencyjności odwołującej się do prostych rezerw taniej siły roboczej i niskich kosztów. Brak napływu środków unijnych kierowanych głównie na wspieranie innowacyjności. Kapitał zagraniczny wycofuje się, wzrost ulega zahamowaniu. Brak potencjału do kolejnego skoku.
Po 2019:
Polska pogrąża się w permanentnym kryzysie. (sk)
