Normy

Podstawowe znaczenie mają tutaj standardy genewskiej Międzynarodowej Unii Telekomunikacyjnej ITU (International Telecommunication Union) znane jako ITU-TSS (Telecommunication Standarisation Section) lub CCITT (Comite Consultatif International Telegraphique et Telephonique). Ważnym celem tych standardów jest ujednolicenie algorytmów i protokołów umożliwiających przesyłanie wielkiej ilości danych związanych z wideotelefonią.

Uzyskanie tzw. obrazu w kolorach rzeczywistych wymaga operowania 24-ma bitami informacji na piksel, wówczas mamy do dyspozycji ok. 16,7 mln kolorów. Łatwo policzyć, iż dla monitora o rozdzielczości 576 x 768 pkt. daje to 1,27 MB. Aby uzyskać wrażenie płynności ruchu musimy transmitować 25 takich obrazów na sekundę, czyli potężne 32 MB. Przekracza to znacznie, ekonomicznie uzasadnione, możliwości konfiguracji współczesnych urządzeń komputerowych i telekomunikacyjnych.

Owszem, do dzisiaj studia telewizyjne stosują specjalne sieci umożliwiające transmisję z prędkością 17,5 MB/s, nie trzeba wszak dodawać, że są to rozwiązania drogie i stosowane jedynie przez wąską grupę firm czy instytucji.

Niektórzy producenci systemów VC umożliwiają korzystanie ze standardów Ethernet, np. IBM, Zydacron (W. Brytania) czy Formosa Industrial Computing (Tajwan). W tym ostatnim przypadku przewidziano również użycie FDDI (Fiber Distributed Data Interface) co jest oczywiście, wymagającą użycia światłowodów, piosenką przyszłości (100 Mb/s).

Parametry samego Ethernetu nie są zawrotne. Norma IEEE 802.3, niezależnie od okablowania, to akurat 10 Mb/s. Każdy administrator sieci wie, że wydajność przesyłu netto może być np. 4 razy mniejsza. Tymczasem wielu producentów nastawia się na ISDN (Integrated Services Digital Network), co ma zapewnić szerszy rozwój wiedeotelefonii. Jest to ekonomicznie i organizacyjnie korzystne, ale sieć ta jest jeszcze wolniejsza niż Ethernet.

Podstawowe łącze ISDN - BRI (Basic Rate Interface) to 2 kanały użytkowe po 64 kb/s i kanał sterujący 16 kb/s, raptem 144 kb/s (18 kB/s). Naturalnie możliwe jest korzystanie z łącz PRI (Primary Interface Rate), czyli z 30 kanałów użytkowych jednocześnie - wydatki są wówczas wyższe. Dopuszczalne jest także użycie pośredniej liczby kanałów np. sześciu. W każdym przypadku daleko nam jeszcze do wyliczonych 32 MB/s. I tu jest właśnie miejsce dla wspomnianych uprzednio norm ITU.

Typowy system VC pracuje na bazie jednego z 3 formatów zredukowanej rozdzielczości obrazu CIF (Common Intermediate Format):

---> CIF - 352 x 288

---> QCIF - 176 x 144, (Q = Quarter)

---> CIF 240 - 352 x 240

przy czym dwa pierwsze przeznaczone są dla kamer PAL, a ostatni dla systemu NTSC. System TeleMedia Connection firmy AT&T pracuje z każdym z wymienionych formatów przeznaczając 16 bitów na piksel (65 536 kolorów). Stąd wniosek, że nawet przy obrazach QCIF nie obejdzie się bez kompresji danych.

Wideotelefonia stosuje tutaj normę H.261, wykorzystującą tzw. dyskretną transformację kosinus. Nie wnikając w szczegóły tego interesującego algorytmu trzeba powiedzieć, że stopień kompresji danych osiąga tu wartości od 1:40 do 1:70. Norma ta definiowana była dla sygnałów analogowych. Z kolei standard H.320 umożliwia pracę z łączami ISDN. Z innych norm warto wymienić jeszcze standardy opracowane przez Intel - algorytm Indeo (kompresja danych) i PCS (Personal Conferencing Specification) definiujący architekturę konfiguracji VC.

System PictureTel Live 100 to dwie karty zawierające m.in. moduł VGA, ISDN i wiele procesorów sygnałowych. System bazuje na normach ITU, opcjonalnie możliwa jest praca w sieci Ethernet. Interesującą jest możliwość ręcznej kompensacji ostrości obrazu z częstotliwością ruchów. Jeśli prowadzimy bardziej "statyczną" rozmowę możemy uzyskać lepszą ostrość, gdy zakładamy mniejszą potrzebę płynności obrazu.