Wi-Fi podgryza kable
-
- 24.02.2003
Rozmnażanie punktów
Liczba publicznych punktów dostępowych nie jest na razie imponująca, niemniej w USA działa już kilkaset instalacji (firma Wayport uruchomiła WLAN w prawie 500. hotelach i sześciu portach lotniczych). Za Stanami Zjednoczonymi starają się nadążyć Niemcy i Anglicy. Informacje o punktach lokalizacji i warunkach dostępu (bezpłatny/płatny) są publikowane m.in. na stronie internetowejhttp://www.80211hotspots.com. Na liście wymieniono kilkanaście krajów, brak wśród nich Polski, ale są Czechy (dostęp do sieci bezprzewodowej znajduje się w ofercie jednego z praskich hoteli).
Sieciowa firma Xacct Technologies zawarła z koncernem Boeing porozumienie dotyczące wyposażenia samolotów w wewnętrzne, przeznaczone dla pasażerów, systemy komunikacji bezprzewodowej. Pierwszą linią lotniczą, która instaluje Wi-Fi na pokładach, jest Lufthansa. Wkrótce dołączą do niej British Airways i Japan Airlines. Większość amerykańskich przewoźników lotniczych zapowiada, że ich samoloty latające na trasach transatlantyckich zostaną wyposażone w takie systemy przed końcem 2003 r. Koncentratory Wi-Fi korzystają z łączy satelitarnych stosowanych w samolotach boeing, zapewniając przepustowość sięgającą 20 Gb/s, a więc umożliwiając udostępnienie połączeń klasy DSL dla każdego pasażera.
Plany masowego instalowania publicznych stacji dostępowych Wi-Fi przedstawiło w ostatnim czasie wielu potentatów telekomunikacyjnych w USA i Europie.
Pod koniec ub.r. AT&T, IBM i Intel utworzyły firmę Cometa, której zadaniem ma być budowa w USA ogólnokrajowej sieci Wi-Fi - publicznych stacji dostępowych instalowanych w hotelach, restauracjach, sklepach itp. AT&T Wireless zamierza wkrótce uruchomić w USA setki publicznych punktów dostępowych i usługę GoPort (zapowiadana cena nieograniczonego dostępu do sieci wynosi ok. 70 USD/miesiąc). Firma współpracuje m.in. z Wayport i Dell Computer, który wprowadził do oferty usługi i systemy bezprzewodowe AT&T Wireless.
Bell Canada uruchomił w Toronto i Montrealu pilotażowy program instalowania publicznych stacji dostępowych IEEE 802.11b. Na razie korzystanie z nich jest bezpłatne, przynajmniej do wiosny 2003 r.
Przedstawiciele British Telecommunication poinformowali w styczniu br. o zainstalowaniu 80. publicznych sieci WLAN na obszarze Wlk. Brytanii. Uruchomiono je na czterech lotniskach (m.in. Heathrow i Gatwick), w hotelach sieci Hilton i w 27. stacjach obsługi samochodów. BT zapowiada zwiększenie liczby takich punktów do 400. przed latem tego roku oraz do 4000. w czerwcu 2005 r. Usługa jest na razie dość droga - abonament na nieograniczony dostęp kosztuje 85 funtów miesięcznie lub 10 pensów za minutę połączenia.
France Telecom, w ślad za BT, również ogłosiła wsparcie dla technologii 802.11b i plany uruchomienia we Francji sieci publicznych punktów dostępowych Wi-Fi. Szczegóły dotyczące terminów realizacji tych zamierzeń i rodzaju oferty nie zostały jeszcze ujawnione.
Powściągliwość France Telecom udzieliła się również Telekomunikacji Polskiej, której udziałowcem są Francuzi. "TP prowadzi testy tej technologii i jest w fazie opracowywania założeń biznesowych takiego rozwiązania. Publiczne punkty dostępowe z biznesowego punktu widzenia jeszcze przez jakiś czas będą dochodowym rozwiązaniem tylko w USA. Jest tam to spowodowane bardzo dużą popularnością urządzeń przenośnych. W Europie, a tym bardziej w Polsce nasycenie rynku tymi urządzeniami jest wciąż zbyt małe, by przedstawiona oferta miała realne podstawy biznesowe" - twierdzą przedstawiciele największego krajowego operatora.
Podstawowe cechy sieci bezprzewodowych IEEE 802.11b/a, odróżniające je od systemów przewodowych, i problemy, których rozwiązywanie wymaga specjalistycznej wiedzy
Szybkość i zasięg
Szybkość transmisji i zasięg urządzeń pochodzących od niezależnych producentów mogą być różne, nawet jeśli wszystkie mają certyfikat zgodności Wi-Fi (procedury testów zgodności nie obejmują sprawdzania tych parametrów).
Wraz ze wzrostem odległości od stacji dostępowej następuje zmniejszenie poziomu sygnału radiowego i spada szybkość transmisji (specyfikacja IEEE 802.11b określa jej podstawowe wartości jako 11 Mb/s, 5,5 Mb/s, 2 Mb/s i 1 Mb/s). W przypadku sieci IEEE 802.11a zasięg jest mniejszy, a szybkość przesyłu danych zmniejsza się w miarę zwiększania się odległości. Jako praktyczną regułę przyjmuje się, że rzeczywista prędkość transmisji odpowiada połowie wartości nominalnej.
Poziom sygnałów radiowych zależy od lokalnych, często trudnych do oceny warunków: położenia i konstrukcji ścian, kątów propagacji sygnału, fizycznych przeszkód, np. mebli. Dlatego mogą zdarzyć się sytuacje, gdy wartość sygnałów różni się zasadniczo nawet w przypadku dwóch stojących obok siebie stanowisk klienckich. Jedną z popularnych metod zapobiegania takim problemom jest wyposażenie stacji dostępowych w dwie anteny o różnej konfiguracji. W zależności od poziomu sygnału stacja automatycznie przełącza nadawanie na antenę odbierającą silniejszy sygnał.
Zakłócenia
Interferencja sygnałów pochodzących z innych źródeł (kuchenek mikrofalowych, telefonicznych aparatów bezprzewodowych, urządzeń Bluetooth lub innych sieci Wi-Fi działających w pobliżu) może powodować spadek szybkości transmisji, a nawet jej całkowite zerwanie. Tego typu problemy występują przede wszystkim w sieciach IEEE 802.11b działających w paśmie 2,4 GHz. Wynika to z tego, że wymienione urządzenia zakłócające transmisję generują sygnały w tym właśnie paśmie. Znacznie bardziej odporne na zakłócenia są sieci 802.11a, które wykorzystują częstotliwość 5 GHz, a oprócz tego dysponują większą liczbą nie pokrywających się kanałów transmisji.
Urządzenia zgodne ze standardem IEEE 802.11b wykorzystują pasmo o szerokości 83 MHz podzielone na 11 kanałów o szerokości 22 MHz każdy. W efekcie tylko transmisja w trzech kanałach: 1, 6 i 11 umożliwia wykorzystanie nie pokrywającego się pasma. W przypadku IEEE 802.11a jest dostępnych aż 12 takich rozdzielnych kanałów.
Bezpieczeństwo
Najprostszym sposobem ochrony jest instalowanie sieci poza firmowym firewallem (bezprzewodowy dostęp jest wówczas zabezpieczony w podobnym stopniu, jak dla wszystkich połączeń zewnętrznych) i wykonywanie połączeń przy użyciu tuneli VPN.
Możliwości konfiguracji systemu zabezpieczeń dostępu jest znacznie więcej, jeśli tylko sprzęt jest wyposażony w odpowiednie funkcje. Można np. tworzyć listy uprawnionych adresów MAC, autoryzować użytkowników przy wykorzystaniu serwera RADIUS, blokować funkcję tzw. rozgłaszania stacji dostępowych, stosować urządzenia z funkcją DSL (dynamiczne generowanie kluczy szyfrujących) itd.
Największą wadą takich rozwiązań jest brak standardu. Urządzenia oferowane przez różnych producentów są wyposażane w firmowe systemy zabezpieczeń.
W efekcie współpraca elementów pochodzących od różnych firm i wyposażonych w certyfikaty Wi-Fi może stwarzać problemy.
Autorzy
Wiesław Pawłowicz Computerworld
Absolwent wydziału Fizyki UW. Po kilkunastu latach pracy w Instytucie Fizyki Plazmy w Warszawie oraz Instytucie Problemów Jądrowych w Świerku, od 1992 roku pracuje w IDG Poland na różnych stanowiskach, obecnie jako redaktor w Computerworld. Główny obszar zainteresowań dotyczy technologii IT.
Więcej: Wiesław Pawłowicz
