Do skutecznej obniżki kosztów WDM-PON potrzebne są jednoczesne działania po obu stronach pętli abonenckiej. Oprócz instalacji tanich laserów VCSEL w węzłach centralowych OLT (zamiast szerokopasmowych źródeł światła), zmniejszenie kosztów uzyskuje się przez instalację w urządzeniach odbiorczych ONU/ONT nowego typu elektro-absorpcyjnych modulatorów REAM (Reflective Electro-Absorption Modulator), wyposażonych w optykę odbiciową. Odblaskowy modulator światła zintegrowany z indywidualnym odbiornikiem sygnału abonenckiego ONU pozwala powtórnie zmodulować odebrany z lasera OLT sygnał, a po wzmocnieniu odesłać ten strumień w stronę centrali na innej fali nośnej i z nową informacją od abonenta. Taka unikatowa konstrukcja węzłów ONU/ONT - czyli bez korzystania z drogich i przestrajanych laserów po stronie odbiorczej - obniża koszty sprzętu optycznego.

Od ubiegłego roku nowością techniczną WDM-PON stała się możliwość zastąpienia pasywnych rozgałęźników optycznych (1xN) z wielostopniowym rozdziałem sygnału (3,5-25 dB) - filtrami optycznymi z maksymalnym tłumieniem ok. 4 dB. Ta cecha umożliwiła wydłużenie zasięgu powyżej 20 km i zwiększyła przepustowość struktury. Dzięki filtrom optycznym instalowanym zamiast pasywnych podzielników światła, uzyskuje się kilkakrotnie niższą tłumienność całego łącza na trasie do użytkownika. Pierwsze pasywne filtry optyczne nowego typu już się pojawiły na rynku.

Wady są również

Wielofalowe sieci pasywne DWDM-PON, z wysokim współczynnikiem podziału, udostępniają z założenia węższe pasmo przenoszenia w pojedynczym kanale optycznym - zwykle nieprzekraczające przepływności 1 Gb/s. Mimo że sieci te mają wielokrotnie większe możliwości przyłączenia nowych abonentów, sięgające 40-160 kanałów falowych, koszt takich instalacji dramatycznie wtedy rośnie i cała operacja translacji do struktury WDM-PON (DWDM) przestaje być opłacalna dla lokalnych operatorów niewielkich sieci. Dlatego są one wdrażane głównie w długodystansowych i rozległych strukturach.

Wadą gęstego wielofalowego DWDM jest też niemałe zużycie mocy przypadające na każdego abonenta, które podnosi koszt eksploatacji, a przecież uzyskanie niskiego poboru mocy było kluczowym aspektem projektu. Jeśli technologia DWDM-PON byłaby wdrażana na szeroką skalę - gdzie liczy się każdy wat traconej energii - to miliony linii abonenckich będą potrzebować megawatów bądź nawet gigawatów energii elektrycznej. Nie jest to sytuacja do zaakceptowania w powszechnym wdrażaniu tego typu rozwiązań lokalnych.

Pojawienie się na rynku technologii WDM-PON (jako CWDM) stało się więc dla dostawców multimediów wyraźną zachętą do ich wdrażania, aby osiągać większe zyski z sieci. Zwłaszcza że wprowadzenie wielu długości fal na włóknach bez "piku wodnego" powiększyło przepustowość włókna, a wydłużenie zasięgu WDM-PON do 80-100 km stało się łatwe za pośrednictwem wzmacniaczy optycznych. Wiadomo, że w tym systemie łączna długość instalowanych włókien drastycznie maleje, podczas gdy możliwość przyłączania nowych abonentów szerokopasmowych rośnie. Według ADVA Optical Networking, koszt rozwiązań WDM-PON wdrażanych na szeroką skalę może być niższy nawet o 20% od powszechnie stosowanych technologii VDSL czy EPON.