Test 8 (opcjonalny): porty Gigabit Ethernet

Przełącznik przechodził ten test z wynikiem pozytywnym, jeśli potrafił komunikować się przez swój port Gigabit Ethernet (praca w trybie pełnego dupleksu) z innym przełącznikiem dysponującym takim portem.

Oba przełączniki konfigurowano w taki sposób, aby ich porty gigabitowe mogły wymieniać między sobą pakiety (przełączanie w warstwie 2) przez łącze standardu 1000Base-SX. Dane były wymieniane między dwiema sieciami LAN opartymi na technologii Fast Ethernet. W każdej z tych sieci zainstalowano przełącznik dysponujący dodatkowym portem Gigabit Ethernet, który był wykorzystywany do obsługi ruchu międzysieciowego.

Ten test zaliczyły wszystkie przełączniki, co świadczy, że łącza gigabitowe to już żadna nowość w sieciach LAN.

Test 9 (opcjonalny): rutowanie IPX

W każdym przełączniku skonfigurowano dwa interfejsy: jeden podłączono do wspólnej sieci IPX (numer 0d100), a drugi obsługiwał sieć prywatną (numer 0dX). Oba interfejsy używały techniki kapsułkowania Ethernet II. Przełączniki używały statycznych marszrut IPX lub protokołu IPX RIP (zależnie od tego, co obsługiwały oba współpracujące ze sobą przełączniki). Do każdej sieci prywatnej podłączono stację NetIQ Chariot, nadając jej numer (ID) 0dX. Numer ID odpowiadał w takim ustawieniu adresowi MAC stacji końcowej. Następnie na stacjach Chariot uruchamiano test, który trwał 1 min.

Wszystkie przełączniki biorące udział w tym teście (dziewięć) przeszły go bez problemów. BlueFire 700 firmy NEC nie oferuje opcji rutowania IPX.

Test 10 (opcjonalny): zgodność z protokołem VRRP

Podczas testu VRRP (Virtual Router Redundancy Protocol) każdy przełącznik/ruter był konfigurowany dwa razy. Raz jako przełącznik/ruter "master" (operujący w pierwszej sieci) i drugi raz jako przełącznik/ruter "slave" (w drugiej sieci). Każdy przełącznik ("master" i "slave") był podłączony do dwóch koncentratorów (jeden port do jednego koncentratora, drugi - do drugiego), każdy obsługujący oddzielną sieć. Dwie komunikujące się ze sobą sieci (rutowanie pakietów) były reprezentowane przez stacje robocze podłączone do obsługującego tę sieć koncentratora. Po uruchomieniu programu ping (wymiana danych między stacjami końcowymi) w pewnym momencie wyłączano przełącznik/ruter "master" i badano, ile czasu musi upłynąć (licząc utracone pakiety ping), zanim protokół VRRP zacznie przesyłać pakiety przez ścieżkę zapasową (przez przełącznik/ruter "slave").

Dziewięć na dziesięć przełączników zdało ten egzamin z wynikiem pozytywnym. Każdy z nich udowodnił, że w przypadku awarii przełącznika/rutera podstawowego ("master") jest w stanie, wykorzystując VRRP, ustanowić połączenie przez przełącznik/ruter zapasowy ("slave"). W ten sposób można zaprojektować topologię składającą się z przełączników/ruterów, które pełnią względem siebie rolę nadmiarowych węzłów sieci. W przypadku awarii jednego z nich sieć nadal pracuje poprawnie, nie licząc krótkiej zwłoki związanej z uruchomieniem protokołu VRRP.

Przełącznik OmniCore 5000 (Alcatel) nie brał udziału w tym teście.

Co dalej?

Zdaniem zespołu testującego kolejne testy zgodności przełączników powinny sprawdzać, czy mogą one między sobą przesyłać dane z szybkością 10 Gb/s (zgodność z Ethernetem 10 Gb/s). Na razie standard ten nie został jeszcze ratyfikowany, ale nikt nie powinien mieć chyba najmniejszej wątpliwości, że jest to tylko kwestia czasu. Kolejna sugestia to obsługa protokołu BGP (Border Gateway Protocol), który jest przecież podstawowym protokołem internetowym, dzięki któremu rutery i przełączniki mogą szybko obsługiwać połączenia międzysieciowe.

Są też głosy, że należałoby do tych testów włączyć technologie optyczne, takie jak WDM (Wavelength Division Multiplexing), które stają się popularne w sieciach MAN i WAN. WDM polega na łączeniu w ramach jednego światłowodu wielu sygnałów optycznych generowanych przez różne źródła światła (lasery). Każdy laser generuje wiązkę światła o innej długości, a poszczególne moduły warstwy fizycznej kierują takie wiązki do jednego światłowodu. Ważne jest to, że każdy laser może obsługiwać niezależne od siebie sygnały, które na wyjściu światłowodu są separowane i przesyłane dalej.

No i wreszcie technika określana terminem "multicasting" (jednoczesne rozsyłanie pakietów do wielu stacji końcowych), która odgrywa pierwszoplanową rolę w przypadku aplikacji multimedialnych (przesyłanie obrazów wideo i głosu). Także i w przypadku uruchamiania takich aplikacji dobrze byłoby wiedzieć, czy przełączniki oferowane przez różnych producentów będą mogły ze sobą współpracować, przesyłając pakiety w trybie jedna stacja - wiele stacji.