Izolowana pętla, nie podłączona do przełącznika, nosi nazwę pętli prywatnej (Private Loop). Jeśli port jest podłączony do przełącznika Fibre Channel przez port noszący nazwę FL (FL-Port), to taka pętla jest nazywana pętlą publiczną (Public Loop).

Wszystkie węzły automatycznie przekazują odbierane ramki dalej, chyba że ramka adresowana jest właśnie do niej. Każdy węzeł podłączony do pętli odbiera transmitowane ramki i sprawdza, czy nie zawierają one sygnału primitive, adresowanego do tego właśnie węzła. Po odebraniu takiego sygnału dwa porty zainstalowane w sieci nawiązują ze sobą łączność logiczną punkt-punkt, a wszystkie kolejne ramki są transmitowane bezpośrednio z jednego portu do drugiego. Jest to bardzo prosta i przejrzyście pracująca metoda transmitowania ramek, dzięki której pętla świadczy swe usługi wszystkim portom.

Pętla może się składać z wielu połączonych ze sobą węzłów, które tworzą łańcuch. I tu pojawia się problem: jeśli jeden z węzłów ulegnie uszkodzeniu, to pętla przestaje pracować. Można temu zapobiec stosując huby. Hub, używając mechanizmu noszącego nazwę PBC, sprawdza, czy węzeł dołączony do pętli jest aktywny i pracuje prawidłowo. Mechanizm PBC otwiera pętlę, dołączając do niej węzeł (jeśli pracuje on prawidłowo), albo wyklucza z niej uszkodzony węzeł, zamykając w tym miejscu pętlę. Dzięki hubom poszczególne węzły mogą pracować w trybie plug and play, a użytkownik może (nie przerywając pracy sieci) odłączać od niej jedne i dołączać inne węzły.

Po zastosowaniu huba sieć ma właściwie topologię gwiazdy, podobną do tej, jaką spotykamy w sieciach LAN 10Base-T. Huby można łączyć tworząc wieżę, do której użytkownik może podłączyć 127 portów.

W wielu pamięciach masowych opartych na technologii Fibre Channel pętla i obsługujące ją układy stanowią integralną część magistrali danych wbudowanej w urządzenie. Węzły dołączone do takiej sieci mają też często układy PBC, podobne do tych, jakie są wbudowywane w huby. Dlatego w sieciach SAN opartych na technologii Fibre Channel dyski twarde można wymieniać "w locie".

Przełączanie pakietów

Przełączniki Fibre Channel można w prosty sposób instalować i wdrażać, ponieważ protokół Fibre Channel identyfikuje automatycznie całe otoczenie sieciowe (mechanizm autodetekcji). Po zainstalowaniu w pętli nowego węzła lub przełącznika Fibre Channel urządzenie sprawdza, jakie inne porty pracują w pętli i dostosowują się do całego otoczenia. Jeśli nowy węzeł stwierdza, że jego partnerem jest inny podobny mu węzeł, to zaczyna automatycznie pracować w trybie punkt-punkt. Jeśli węzeł stwierdza, że w sieci znajduje się przełącznik, to nawiązuje z nim współpracę (operacja login), wymieniając z tym urządzeniem odpowiednie parametry operacyjne. Jeśli nowy port jest portem przełącznika, który stwierdza, iż w sieci pracuje inny przełącznik, to pierwszy przełącznik wysyła nowemu przełącznikowi zestaw informacji o topologii sieci i o adresach przypisanych poszczególnym węzłom. Co ważne, wszystkie te operacje są wykonywane automatycznie. Użytkownik nie musi sobie tymi sprawami w ogóle zaprzątać głowy!

Rozróżniamy trzy rodzaje portów instalowanych w przełącznikach: F (F-Port), FL (FL-Port) oraz E (E-Port, czyli porty rozszerzenia używane do łączenia ze sobą przełączników). Porty instalowane w przełącznikach komunikują się z portami typów N, NL lub z innymi przełącznikami. Jeśli port jest zarówno portem F, jak i portem E, to nazywany jest portem typu G (G-Port, ogólnego przeznaczenia). Większość przełączników jest wyposażonych w porty typu G, które w momencie włączenia urządzenia automatycznie określają, czy są portami typu F czy też E, i transmitują pakiety w trybie przewidzianym dla danego rodzaju portu.

Jeśli przełącznik Fibre Channel transmituje pakiety w trybie połączeniowym i w trybie bezpołączeniowym, to tak naprawdę są to dwa różne przełączniki, tyle że umieszczone w jednej obudowie. Usługi Class 1 i Class 6 (transmisja pakietów w trybie połączeniowym) są realizowane z wykorzystaniem technologii przełączania obwodów, a usługi Class 2, 3 i 4 pracują w technologii przełączania pakietów. Jest to jedna z większych zalet technologii Fibre Channel, ponieważ z usług sieci tego standardu mogą korzystać aplikacje o zgoła odmiennych wymaganiach - zarówno takich, które muszą transmitować pakiety z wykorzystaniem technologii przełączania obwodów, jak i takich, którym odpowiada technologia przełączania pakietów.

Przy przełączaniu pakietów przepustowości są przypisywane aplikacjom dynamicznie, tak że każda ze ścieżek połączeń może dysponować innym pasmem przenoszenia danych. Indywidualne ramki transmitowane między portami przełączników są przełączane niezależnie (w różnym czasie), dzięki stosowaniu przez przełączniki technologii adaptacyjnego routingu. Aby było to możliwe, przełącznik musi dysponować odpowiednio pojemnymi buforami, wykorzystywanymi prze układy kontrolujące przepływ pakietów wymienianych między przełącznikiem i portami typu N, NL lub E. Jeśli aplikacja generuje krótkie pakiety, które muszą być w miarę szybko dostarczane do miejsca przeznaczenia, to sieć powinna przełączać pakiety (tryb bezpołączeniowy). Przewiduje się, że w przyszłości porty typu E będą też podłączane do sieci WAN.