Instalacja i konfigurowanie

W momencie inicjowania pracy sieci Fibre Channel wszystkie adresy są definiowane i przypisywane poszczególnym portom automatycznie. Jeśli w sieci pracują przełączniki w tym samym trybie (autodetekcja), to są konfigurowane też ścieżki połączeń między przełącznikami. W dowolnym czasie użytkownik może usunąć z pętli port lub dodać do niej nowe urządzenie. Po dodaniu nowego urządzenia zainstalowany w nim port nawiązuje automatycznie łączność z przełącznikiem i wymienia z nim szereg informacji operacyjnych.

Jeśli jest to port typu N, to zapamiętuje on adres portu przełącznika, z którym będzie się komunikować. Jeśli jest to port typu NL, to zapamiętuje 16-bitowy adres portu przełącznika i 8-bitowe adresy pozostałych urządzeń (maksymalnie do 126) dołączonych do pętli.

Pętla, węzeł i sieć szkieletowa

Wyjaśnijmy znaczenie dwóch podstawowych terminów używanych w środowisku Fibre Channel: sieć szkieletowa i węzeł. Mianem sieci szkieletowej (fabric) określa się strukturę komunikacyjną (bazową) świadczącą swe usługi podłączanym do niej urządzeniom. Węzeł (node) to urządzenie podłączane do sieci Fibre Channel. Standardy opisujące pracę łączy Fibre Channel są podobne do standardów definiujących pracę sieci telefonicznych.

Na rysunku 1 widać możliwe zastosowanie technologii Fibre Channel. Oba węzły (a więc adapter I/O zainstalowany w serwerze i kontroler zarządzający macierzą dysków twardych) są wyposażone w porty typu N (N-Port), sprzęgające serwer i kontroler ze szkieletem sieci komunikacyjnej Fibre Channel.

Szkielet taki jest często przedstawiany w postaci "chmurki", w celu podkreślenia, że wewnętrzna struktura i sposób pracy sieci szkieletowej - na razie - nie są ujęte w karby standardów. Widoczna na rysunku 1 architektura odpowiada konwencjonalnemu modelowi pracującemu zgodnie z zasadą store-and-forward (przechowaj i następnie wyślij).

Wielu producentów oferuje już systemy pamięci tego rodzaju, w skład których wchodzą dyski twarde standardu SCSI. Alternatywne rozwiązanie polega na zastosowaniu dysków wyposażonych w porty typu N (N-Port), dołączane do sieci szkieletowej Fibre Channel. Trzeci model to stosowanie kontrolera store-and-forward, który sprzęga dyski Fibre Channel z portem tego samego standardu instalowanym w serwerze.

Istniejące już rozwiązania Fibre Channel mają tę zaletę, że mogą przesyłać pakiety generowane przez takie protokoły jak SCSI i TCP/IP oraz przewidują stosowanie różnych topologii i różnych szybkości oraz mediów: kabli miedzianych (do 30 metrów) i światłowodu (do 10 kilometrów).

Pętla arbitrażowa

Ponieważ technologia SCSI górowała wyraźnie pod jednym ważnym względem nad rozwiązaniami Fibre Channel (chodzi o cenę), producenci pamięci masowych opracowali alternatywną architekturę - topologię pętli.

Wykorzystując pewne techniki stosowane w sieciach Token Ring i FDDI i wprowadzając je do interfejsów I/O obsługujących dyski twarde, zaproponowano topologię FC-AL (Fibre Channel Arbitrated Loop). Topologia ta:

• Pozwala dołączać do pętli do 126 węzłów.
• Zarządza elastycznie przepustowością łącza, udostępniając ją każdemu z węzłów podłączonych do pętli.
• W znaczący sposób obniża opóźnienia powstające przy przesyłaniu pakietów (w porównaniu ze standardowymi protokołami sieciowymi), dedykując przepustowość pętli określonym urządzeniom wymieniającym między sobą dane.