Uruchomiono także testy wydajności wirtualizacji, żeby ustalić różnice w wydajności podczas pracy obu maszyn wirtualnych (VM) - zarówno tych działających pod SUSE 10, jak i nowych opartych na hypervisorze Xen 3.3.1 znajdującym się w SUSE 11.

Uruchomiono trzy testy: VM SLES 10.2 na serwerze pod kontrolą SLES 11 Xen 3.3.1, pracującym jako hypervisor. Te same maszyny wirtualne były następnie użyte z SLES 10.2 Xen. Ponownie wykonano zestaw testów z SUSE 11 i Java 1.5, w celu uzyskania możliwości bezpośredniego porównania wyników.

Ogólna średnia dla tych samych VM, ze SPECjbb2005 pracującym na SLES 10.2 Xen 3.2 z Java 1.5, wynosiła 33 956 bopsów dla każdej VM - w porównaniu do 33 264 bopsów na każdej VM pod SLES Xen 3.3.1. Chociaż wyniki te są bardzo zbliżone, wydajność w nowszej kombinacji nieco spadła. Aby porównać wydajność maszyn wirtualnych SLES 10 z VM SLES 11, gdzie stosowany jest nowy hypervisor Xen 3.3.1, na obu systemach zainstalowano Java 1.6. W tym przypadku SLES 10 VM osiągnęła średnią 42 166 bopsów na maszynę wirtualną, podczas gdy średnia SLES 11 VM wyniosła 40 820 bopsów. Wydajność SLES 11 w tym scenariuszu trochę się obniżyła. Większą wydajność maszyn wirtualnych systemy zawdzięczają szybszemu działaniu systemu Java 1.6 niż Java 1.5.

Uruchamiano także testy, wykorzystując IOMeter Intela do oceny wydajności dysków. Wykazały one bardzo małe różnice między SLES 10.2 a SLES 11.

Podsumowanie

Choć wiele zmian w SLES 11 ma charakter przyrostowy, to dołączenie narzędzi Mono i podobnych do stosowanych w Solaris narzędzi programistycznych pozwala nazwać SLES 11 dojrzałą platformą serwerową. Zwłaszcza że można teraz stosunkowo łatwo określić konfigurację serwera i wbudować aplikacje.

Novell poświęcił dużo uwagi instalowaniu systemu, na etapie którego można łatwo wybrać, wdrożyć i zarządzać modułami.

Istnieje też kilka mankamentów, ale producent w sumie zrobił sporo, żeby zapewnić integratorom i instalatorom systemów łatwo przyswajalne wdrażanie konfiguracji z myślą o wirtualizacji.