Mechanizm działa na poziomie plików w powiązaniu z większością protokołów, więc jeśli nagle serwer zostanie bardzo obciążony, można prawie natychmiast określić nie tylko kto jest za to odpowiedzialny, ale także jakie pliki zostały otwarte i kto to zrobił. Panel główny reprezentuje różne profile działania 7210, włączając operacje I/O sieci, pamięci i obciążenie procesora. Przy każdym wykresie znajduje się ikona wskazująca wydajność danego węzła, określaną symbolami meteorologicznymi. Słońce wskazuje na poprawną pracę, chmury na duże obciążenie, a deszcz obciążenie krytyczne. Błyskawica określa prawie całkowite wykorzystanie możliwości komponentu lub protokołu. Cały interfejs jest aktualizowany na bieżąco.

Administracja 7210 jest bardzo uproszczona. Używając techniki przeciągnij i upuść, można budować złożone konfiguracje. Chociaż wygodna, można mieć do tej koncepcji wiele zastrzeżeń, np. nie jest od razu jasne, dlaczego niektórych łącz nie da się skonfigurować, a inne działają. Trzeba w takiej sytuacji skorzystać z interfejsu sprzętu, aby takie łącze utworzyć. Niesie to ze sobą ryzyko utworzenia błędnej konfiguracji, która nie posiada żadnych funkcjonalności. Na szczęście interfejsy sieciowe konfiguruje się rzadko, z reguły tylko raz. Abstrahując od powyższego, konfiguracja i zarządzanie serwerem są tak proste, jak to tylko możliwe. Interfejs FishWorks bez problemu funkcjonuje w przeglądarce Firefox pod Linuxem i MacOS, jak i pod IE z Windows.

Konfiguracja iSCSI dla modelu 7210 jest prosta. Należy stworzyć udział iSCSI, połączyć inicjator i gotowe. Zwrócić należy jedynie uwagę na właściwy numer logiczny jednostki LUN. Wydajność iSCSI (mierzona z systemu CentOS 5.2) jest porównywalna z tą, osiąganą przy stosowaniu NFS. Użycie sprzętowego inicjatora iSCSI może obniżyć obciążenie procesora klienta, lecz najprawdopodobniej nie przyspieszy całości operacji.