Perspektywa 2. Potencjał dla rozwoju materiałów multimedialnych ulokowany w publicznych i prywatnych stacjach telewizyjnych i radiowych jest olbrzymi w całej Europie. Nasze szkoły mogłyby niezwykle wiele skorzystać z dużych zasobów materiałów archiwalnych, wręcz przebudować swoje programy kształcenia, gdyby udostępniono im te materiały w wersjach wielojęzycznych i uwzględniających zróżnicowanie kulturowe kontynentu. Państwa członkowskie Unii powinny wypromować mechanizmy korzystnej współpracy mediów, placówek oświaty i kultury oraz osób w tworzeniu i upowszechnianiu wysokiej jakości produktów i usług po rozsądnych kosztach.

Perspektywa 3. Kraje członkowskie Unii powinny podjąć szeroko zakrojone badania nad dobrymi praktykami w tworzeniu i stosowaniu nowych technologii w nauczaniu. Upowszechnianie takich praktyk powinno być zorganizowane jako ustawiczne kształcenie nauczycieli, aby mogli oni wypracowywać nowe, skuteczne strategie nauczania, wykorzystujące w pełni możliwości technologii informacyjnych. Jest to jeden z kluczowych obszarów, w których wsparcie ze strony Unii może stymulować zmiany i rozwój Społeczeństwa Informacyjnego. Komisja Europejska powinna zorganizować odpowiednie projekty badawczo-rozwojowe, zintegrowane z programem pokazów i upowszechniania najlepszych praktyk.

Perspektywa 4. Doświadczenia wskazują, że zwiększenie samodzielności finansowej i usamodzielnienie zarządów szkół w istotnym stopniu przyczynia się do wzrostu elastyczności systemu edukacji i lepszego dostosowania go do potrzeb lokalnych. Kraje członkowskie Unii powinny zmienić zasady finansowania placówek edukacyjnych, stymulując ich samodzielną aktywność w kierunkach opisanych.

Fundamenty Społeczeństwa Informacyjnego?

Koncepcja Wspólnoty Europejskiej jako społeczeństwa dojrzewała przez dziesięciolecia. Ma to być społeczeństwo czerpiące siłę z konkurencyjnej gospodarki i zróżnicowania kulturowego, ceniące demokrację oraz równość dostępu do instytucji i urządzeń, solidarne w walce z bezrobociem i innymi formami izolacji społecznej (wyobcowania). Natomiast wizja Społeczeństwa Informacyjnego dojrzewa teraz, na naszych oczach. Odpowiedź na pytanie o podstawy i istotę nowego wymiaru życia zbiorowego najpierw koncentrowała się na technologii i rynku. Jednak okazała się niewystarczająca. Raport Forum Społeczeństwa Informacyjnego, stanowiący swoiste rozwinięcie wcześniejszych postulatów Rady Europy, ukazuje koncepcję Społeczeństwa Informacyjnego inną niż raport grupy Bangemanna. Kilka tygodni po opublikowaniu go Komisja Europejska przedłożyła Radzie Europy plik dokumentów. W komunikacie przewodnim5 wśród czterech nowych priorytetów zapisano dwa nowe (jak na ówczesną Komisję Europejską):

Społeczeństwo Informacyjne oznacza społeczeństwo oparte na wiedzy;

Priorytetem Komisji jest umieszczenie ludzi w centrum polityki budowania Społeczeństwa Informacyjnego, tzn. prowadzenie polityki bardziej odpowiadającej oczekiwaniom społecznym i podejmującej takie zagadnienia, jak dostęp do szerokiego zakresu usług i treści.

W dokumentach przedłożonych wraz z komunikatem była Zielona Księga Życie i praca w Społeczeństwie Informacyjnym: ludzie na pierwszym miejscu6. Zawiera ona raport Forum Społeczeństwa Informacyjnego, główne stwierdzenia Białej Księgi o nauczaniu i uczeniu się oraz raport wstępny z prac Grupy Ekspertów Wysokiego Szczebla, który ukazał się kilka miesięcy wcześniej. Przełomowe znaczenie ma m.in. wiele postulatów zawartych w Zielonej Księdze o potrzebie gruntownej, merytorycznej przebudowy edukacji i szkolenia.

Najpilniejszą kwestią jest przeciwdziałanie starzeniu się umiejętności dorosłych pracujących, ponieważ wszelkie dowody wskazują na istnienie niebezpiecznej spirali utraty pracy, długotrwałego bezrobocia i starzenia się kwalifikacji, z którą tym trudniej walczyć, im dłużej ma ona miejsce. Proponowane środki zaradcze to ułatwienie dostępu szkół do sieci informacyjnych, zwłaszcza w regionach słabo rozwiniętych, promocja edukacyjnych treści multimedialnych, podnoszenie świadomości znaczenia technologii informacyjnych oraz przygotowanie nauczycieli do ich stosowania. Edukacja i szkolenie muszą być przeorientowane odpowiednio do zapotrzebowania na kwalifikacje zgłaszanego przez kręgi biznesu i przemysłu. Szkolnictwo wyższe powinno rozszerzać i upowszechniać pozytwne doświadczenia w tworzeniu podstaw dla społeczności uczących się poprzez umacnianie swych związków z lokalnymi organizacjami gospodarczymi.