Aero - domyślny interfejs Windows Vista - budził mieszane uczucia wielu użytkowników. Z jednej strony słychać było narzekania zwolenników Mac OS X, że Microsoft skopiował wszystkie dobre rozwiązania z systemu Apple. Z drugiej pojawiło się sarkanie, że Vista, zamiast być doskonalszą technologicznie, stała się przede wszystkim ładniejsza. Trudno obronić powyższe "zamiast", trzeba jednak przyznać, że nowy system Microsoftu będzie prezentował się okazale. A czy został skopiowany z innych OS-ów? Kto wie - dobre pomysły zawsze były chętnie pożyczane (pasek zadań, okienka, kosz, ikonki itd.), czy to przez programistów z Apple, Microsoftu, czy wreszcie związanych z środowiskami *niksowymi.

Aero (ang. Authentic, Energetic, Reflective and Open) wykorzystuje silnik graficzny Avalon (patrz artykuł: "Avalon - graficzna rewolucja Microsoftu?"). Nie da się ukryć, że Aero Glass jest ładny, ale i bardzo zasobożerny. Podczas pierwszych testów - wykonywanych jeszcze na zintegrowanym chipsecie graficznym i855 - zastanawiałem się, dlaczego układ, który nie ma problemów z poprawnym obsłużeniem Quake 3 (Doom 3 to już zupełnie inna sprawa), nie jest wystarczający dla Visty i Aero. Prócz falujących, wsiąkających w pulpit okienek i przezroczystości nie zauważyłem tam żadnych wyjątkowych efektów specjalnych.

XGL (X over OpenGL) nie jest ścisłym odpowiednikiem Aero, gdyż nie jest interfejsem użytkownika, lecz serwerem X-ów. Serwer X-ów to, mówiąc opisowo, aplikacja, która odpowiada za wyświetlanie okienek w systemach zgodnych z POSIX-em, na przykład w Linuksie.

XGL różni się od większości współcześnie wykorzystywanych serwerów, gdyż do rysowania okien wykorzystuje OpenGL. Dzięki temu to akcelerator 3D bierze na siebie rolę systemu sterującego tym, co dzieje się na naszym ekranie. Zmiany te można porównać do przejścia od gier 2D (Doom), gdzie postacie zbudowane były z płaskich bitmap, do gier 3D (Quake), gdzie "wrogowie" stali się bryłami. Kanciastymi, bo kanciastymi, ale namacalnymi bryłami.