Dostępem do medium zarządza system CSMA/CD (Carrier Sense Multiple and Collision Detect - metoda wielodostępu do łącza sieci z badaniem stanu kanału i unikaniem kolizji). W środowisku tym stosowane są protokoły PDM (Physical Medium Dependent), które opisują sposób przesyłania pakietów przez różne media: 10Base-5 (tzw. gruby Ethernet), 10Base-2 (tzw. cienki Ethernet), 10Base-T (UTP - skrętka nieekranowana), 10Base-F (światłowód), 100Base-T (UTP5 - dwie pary skrętek kategorii 5), 100Base-T4 (UTP3 - cztery pary skrętek kategorii 3) i 10Base-FX (światłowód). Największą popularność zdobyły oczywiście sieci 10Base-T (802.3i).

W 1995 roku komitet IEEE zaakceptował kolejną odmianę Ethernetu - standard Fast Ethernet (802.3u). Sieci oparte na tej technologii transmitują pakiety z szybkością 100 Mb/s i oferują usługę autodetekcji (czyli automatycznego rozpoznawania rodzaju technologii zastosowanej w podłączonej sieci - Ethernet lub Fast Ethernet). Pod terminem Fast Ethernet kryje się kilka odmian sieci LAN pracujących zgodnie ze specyfikacją 802.3u. Wszystkie sieci standardu 100Base-T przesyłają dane z szybkością 100 Mb/s. Sieci 100Base-TX używają jako nośnika dwóch par nieekranowanych skrętek UTP (Unshielded Twisted Pair). Sieci 100Base-T4 muszą już mieć do dyspozycji cztery pary takich skrętek, a sieci 100Base-FX przesyłają pakiety przez światłowód.

Ethernet 1 Gb/s

Prace nad standardem Gigabit Ethernet ruszyły w 1996 roku (w maju tego roku powołano do życia przymierze Gigabit Ethernet Alliance składające się z 11 firm - 3Com, Bay, Cisco, Compaq, Granite, Intel, LSI Logic, Packet Engines, Sun, OB Networks i VLSI Technology). Nastąpiło to wkrótce po opublikowaniu przez IEEE wstępnych propozycji opisujących pracę sieci Gigabit Ethernet, znanych pod numerem 802.3z. W stosunkowo krótkim czasie liczba członków Gigabit Ethernet wzrosła do blisko stu.

W lipcu 1997 roku był już gotowy standard 802.3z w wersji draft, a w 1998 roku standard doczekał się oficjalnej akceptacji.

Gigabit Ethernet jest technologią w pełni kompatybilną z sieciami Ethernet 10 i 100 Mb/s. Zachowana została metoda dostępu do nośnika CSMA/CD (Carrier Sense Multiple Access/Colission Detection). Sieci Gigabit Ethernet mogą pracować w trybie pełnego dupleksu oraz półdupleksu. Jako nośnik można stosować światłowód (wielomodowy lub jednomodowy) lub kabel koncentryczny albo skrętkę nieekranowaną (UTP).

Jeśli chodzi o warstwę fizyczną łącza (Physical Layer), technologia Gigabit Ethernet opiera się na mieszance sprawdzonych już rozwiązań: Ethernet i ANSI X3T11 Fibre Channel Specification. Gigabit Ethernet może korzystać z czterech rodzajów medium zdefiniowanych przez 802.3z (1000Base-X) i przez 802.3ab (1000Base-T). W sieciach Gigabit Ethernet opartych na światłowodach jednomodowych i wielomodowych są stosowane złącza SC (tak jak w technologii Fibre Channel), a w sieciach 1000Base-T złącza RJ-45.

Standard 1000Base-X jest oparty na Fibre Channel Physical Layer (FCPL). FCPL ma architekturę składającą się z czterech warstw: dwóch dolnych warstw FC-0 (interfejs i medium) i dwóch górnych warstw FC-1 (kodowanie i dekodowanie).

1000Base-X definiuje trzy rodzaje nośników: 1000Base-SX (światłowód wielomodowy - laser 850 nm), 1000Base-LX (światłowód jednomodowy - laser 1300 nm) i 1000Base-CX (kabel koncentryczny STP).

1000Base-T to sieć oparta na skrętce nieekranowanej UTP. Cztery pary skrętek mogą mieć długość do 100 metrów. Łącze 1000Base-CX może mieć długość do 25 metrów.

Warstwa MAC sieci Gigabit Ethernet używa tego samego protokołu dostępu do nośnika (CSMA/CD) co klasyczny Ethernet. Maksymalna długość jednego segmentu sieci sprzęgającego dwie stacje jest tu ograniczona do wartości narzuconej przez CSMA/CD. Jeśli dwie stacje dochodzą jednocześnie do wniosku, że sieć jest wolna, to będziemy mieli do czynienia z kolizją.