Dynamiczny rozwój aplikacji multimedialnych i coraz większe wymagania stawiane ze strony centrów danych spowodowały, że obecnie nawet połączenia oparte na Ethernecie 10 Gb/s okazują się zbyt wolne. Dlatego IEEE podjęła w połowie 2006 r. prace nad kolejną wersją Etrhernetu (zlecając to zadanie komitetowi Higher Speed Study Group), który powinien przesyłać pakiety z szybkością większą niż 10 Gb/s.

Ethernet powstał na początku lat siedemdziesiątych. Sieci Ethernet pierwszej generacji miały topologię liniową i przesyłały dane z szybkością 10 Mb/s (standard 10Base-5; wszystkie stanowiska były podłączone do jednego kabla koncentrycznego, zakończonego po obydwu stronach terminatorami o oporności 50 omów). Potem powstał Ethernet oparty na topologii gwiazdy, Fast Ethernet (100 M b/s), Gigabit Ethernet (1 Gb/s) i Ethernet 10 Gb/s.

Na ostatnim posiedzeniu grupy HSSG zgłoszono propozycję, aby była to szybkość 100 Gb/s. W głosowaniu propozycja ta uzyskała kwalifikowaną większość, czyli ponad 75% głosów. Były też inne propozycje, według których Ethernet kolejnej generacji powinien pracować z szybkością 40, 80 albo 120 Gb/s. Żadna z nich nie spotkała się jednak z większym poparciem. Po podjęciu decyzji, że będzie to szybkość 100 Gb/s, IEEE przystąpi teraz do opracowywania wstępnych założeń technicznych przyszłego standardu. Przypatrując się temu, jak powstawał standard Ethernet 10 Gb/s, można przypuszczać, że pierwsze rozwiązania Ethernet 100 Gb/s pojawią się na rynku na przełomie 2009 i 2010 roku.

Przed twórcami Ethernetu 100 Gb/s stoją teraz poważne wyzwania, takie jak np. ograniczenie poboru energii pobieranej przez układy scalone wspierające taki Ethernet czy ciepła emitowanego przez te układy. Można być raczej pewnym, że najpierw dostępne będą połączenia 100 Gb/s oparte na światłowodach. Przy tak dużej szybkości, opracowanie Ethernetu 100 Gb/ opartego na okablowaniu miedzianym będzie niezmiernie trudną sprawą.