Idea komputerowej bioorganizacji jest obiecującą strategią przyszłościową i wielkim wyzwaniem cywilizacyjnym – obecnie mamy dopiero do czynienia z jej zalążkami w sferze praktycznej. Od produkcji narzędzi przeszliśmy do produkcji maszyn, zdolnych wytwarzać maszyny, ale w sferze materialnej nie istnieją nawet samopowielające się konstrukcje, cóż dopiero mówić o samoorganizacji, w pełnym tego słowa znaczeniu. Owszem, informacyjny automat, jakim jest program komputerowy, ma zdolności prostej samoreplikacji oraz, częściowo, samouczenia się. Taką właściwość posiadają niektóre typy szkodliwych, komputerowych wirusów. W obszarze produktywnym warto zwrócić uwagę na procedury rekurencyjne, czyli samowywołujące się, co oznacza specyficzny sposób samokopiowania się. W tym kierunku zdążają też algorytmy genetyczne i sieci neuronowe, które modyfikują swoje funkcje celu, iteracyjnie indukują zmienne drzewa decyzyjne bądź dokonują aktualizacji wag. Natomiast w sferze materialnej techniczne osiągi są skromniejsze: aktualnie takie urządzenia jak osobisty fabrykator PF (Personal Fabricator) potrafią się replikować w ok. 60-70%.