Co z protokołami trasowania?

Protokoły trasowania mogą oferować redundancję, ale tak jak w warstwie fizycznej i w tym przypadku trzeba odpowiednio konfigurować reakcję mechanizmów na awarię. Maksymalna liczba równoważnych łączy WAN, możliwych do wykorzystania jednocześnie, będzie zależna od zastosowanego sprzętu. Poszczególne ścieżki mogą charakteryzować się różnym kosztem (przykładowo różną przepustowością), więc z pewnością potrzebne będą inteligentne mechanizmy kierowania ruchem. Podstawą priorytetów trasowania będzie określenie jakości i przepustowości łączy oraz filtracja ruchu, połączona z kierowaniem odpowiednimi trasami.

Konfiguracja wielu połączeń do internetu, to niezbędny element niezawodnej sieci. Obecne wykorzystanie sieci w ramach zdalnych aplikacji czy wirtualnych sieci prywatnych wymaga wręcz wykorzystania redundancji połączeń do kilku operatorów telekomunikacyjnych. Protokół BGP może pomóc w zapewnieniu skalowalnej redundancji. Jeżeli dysponujemy łączami do kilku operatorów, BGP umożliwia wybór zawsze lepszej ścieżki dostępu do zasobów. Protokół ten wybiera ścieżkę na podstawie wielu parametrów, także ustalonych przez użytkownika. Gdy łącze do jednego lub więcej operatorów ulegnie uszkodzeniu, BGP automatycznie rozpozna usterkę i skieruje pakiety dostępną ścieżką. Ze względu na właściwości jego wykorzystania, inne protokoły dynamicznego trasowania (OSPF, RIP itp.) nie znajdują zastosowania w sieci rozległej. Mogą jednak stanowić znakomite uzupełnienie mechanizmów redundancji warstwy trzeciej wewnątrz sieci korporacyjnej. Warto nawiązać w tym miejscu do mechanizmów MESH, które podobnie realizują redundancję połączeń bezprzewodowych.

Redundancja warstwy trzeciej na styku z internetem to domena protokołu BGP. Wnętrze sieci dla tej samej warstwy zabezpieczamy przez wykorzystanie innych dynamicznych protokołów trasowania (OSPF, IGRP, RIP). Powstaje pytanie, czy jesteśmy w stanie zapewnić redundancję połączeń wirtualnych sieci prywatnych między oddziałami? Ze względu na specyfikę tych połączeń z pomocą przychodzi nam MPLS. Idealnym rozwiązaniem będzie wykupienie kompletnej usługi realizacji sieci MPLS od operatora telekomunikacyjnego. Rozwiązanie to będzie dość kosztowne, ale zapewnia znakomite rezultaty.

Mechanizmy redundancji sprzętu

Niemal każdy administrator zapewne doświadczył sytuacji, gdy router zawodzi. Użytkownicy tracą dostęp do kluczowych aplikacji, ale także do internetu. Dobrym rozwiązaniem tego problemu będzie instalacja dwóch routerów. Pozostaje tylko pytanie, w jaki sposób jeden z nich może przejąć obowiązki drugiego w razie awarii urządzenia podstawowego? Równie dobrym rozwiązaniem byłby podział obowiązków przy bezawaryjnej pracy obu urządzeń. Polegałby on na równoważeniu obciążenia urządzeń, w celu uzyskania lepszej wydajności. Istnieją protokoły pozwalające skonfigurować routery w sposób spełniający przedstawione wymagania. Zawsze pozostanie kwestia wyboru, który z nich będzie najlepszy dla danej sieci lub wdrożenia.

Standardowym protokołem redundancji routerów opartym na standardzie organizacji IEEE jest VRRP (Virtual Router Redundancy Protocol). VRRP opisano w specyfikacji RFC (2338), która powstała w 1998 r.; został on następnie zaktualizowany poprzez RFC 3768. Jedyną zmianą było usunięcie metody uwierzytelniania, która nie zapewniała dostatecznego poziomu bezpieczeństwa.