Do realizacji tego zadania w przypadku SDN wymagane będą dwa interfejsy. Interfejs (northbound) umożliwia poszczególnym komponentom sieci komunikować się z komponentami wyższego poziomu i na odwrót. Interfejs ten opisuje obszar komunikacji pomiędzy kontrolerami sprzętu, a aplikacjami i systemami wyższych warstw. Jego funkcje skupiają się głównie na zarządzaniu rozwiązaniami do automatyzacji oraz wymiany danych między systemami.

Natomiast interfejs (southbound) jest realizowany, na przykład przez protokół OpenFlow. Jego główną funkcją jest obsługa komunikacji między kontrolerem SDN i węzłami sieci, zarówno fizycznymi jak wirtualnymi, a także integracja rozproszonego środowiska sieciowego. Dzięki interfejsowi urządzenia mogą odkrywać topologię sieci, definiować przepływy w sieci oraz implementować zapytania przekazywane przez API (z poziomu interfejsu northbound).

NFV – funkcjonalność wirtualizacji sieci

Do niedawna przełączniki i rutery bazujące na serwerach nie mogły współzawodniczyć w wydajności i funkcjonalności ze specjalizowanymi, dedykowanymi, fizycznymi odpowiednikami. Wraz z postępem technologii, sytuacja się zmienia. Serwery stały się bardziej wydajne i lepiej niż dotąd przystosowane do pracy w wirtualnym środowisku. Dlatego wdrożenie technologii NFV staje się konieczne w wypadku każdego środowiska sieciowego o dużych wymaganiach.

NFV bezpośrednio współpracuje z SDN. Jest to architektura sieciowa, która realizuje wirtualizację funkcji węzłów sieciowych. Umożliwia realizację funkcjonalności sieciowych w oparciu o dostępne serwery, przełączniki, pamięci masowe, bez konieczności wykorzystanie typowych urządzeń sprzętowych dedykowanych konkretnym zastosowaniom. W rzeczywistości funkcje standardowo wykonywane przez urządzenia sprzętowe, typu translacja adresów (NAT), zapora ogniowa, trasowanie, system wykrywania intruzów i wiele innych, będą mogły zostać uruchomione w formie oprogramowania.

Jak wdrażać?

Pierwsze wdrożenia SDN i NFV będą realizowane w centrach danych. Kombinacja SDN i NFV powinna jednak pilotażowo zostać przeprowadzona w małych biurach lub oddziałach przedsiębiorstw. W takich przypadkach usługi trasowania czy maskarady połączone z odpowiednim sprzętem mogą stanowić komponent oprogramowania w serwerach ogólnego zastosowania. Przyniesie to korzyści nie tylko w postaci lepszego zarządzania siecią. Pozwoli administratorom zapoznać się z technologią SDN i NFV w mniej ryzykownym środowisku, niż bezpośrednie wdrożenie w skomplikowanym szkielecie centrum danych. Wdrożenie w oddziale organizacji pozwala na zapoznanie się z możliwościami i problemami, zanim architektura zostanie przeniesiona na całą sieć. Podobny scenariusz realizowany był przy wprowadzaniu usług VoIP. SDN i NFV umożliwiają wykorzystywanie określonych serwerów do wielu zastosowań i uniknięcie kosztów związanych z niezależnym zarządzaniem dedykowanymi przełącznikami i ruterami.

Technologie te powodują, że statyczna, kompleksowa konfiguracja i rekonfiguracja sieci stanie się bardziej wirtualna i zautomatyzowana. Umożliwi to administratorom skupienie się na rozwiązywaniu problemów architektury sieci i wdrażanych usług, a nie zajmowanie się konfiguracją rozproszonych pudełek przy wykorzystaniu CLI. Sieci będą rozwijały się szybciej i bardziej efektywnie pod względem kosztów, niszcząc bariery stawiane przez statyczną konfigurację. Rozwiązania SDN pozwalają także na lepszą widoczność sieciowej konfiguracji, monitorowanie i kontrolę. Minie sporo czasy zanim dostawcy produktów i standardów dojrzeją do tej technologii i zaczną rozwijać ją w produktach. Biorąc jednak pod uwagę opinie operatorów i dużych przedsiębiorstw, wydaje się, że czas SDN i NFV właśnie nadchodzi.