Mnożenie szczebli zarządzania jest poważnym problemem dla każdego przedsiębiorstwa bez względu na to, jak jest ono zorganizowane.

Szczeble bowiem są jak słoje w pniu drzewa: przyrasta ich z wiekiem. Jest to proces nader zdradliwy, któremu nie da się w pełni zapobiec. Oto np. Alfred Smith, rzetelnie kompetentny dyrektor fabryki, ale nie na tyle dobry, aby go awansować.

Ma u siebie Toma Browna - to pierwsza klasa i aż się pali, by wyrwać do przodu - ale gdzie? Nie można go awansować za plecami Smitha - zresztą nie ma dla niego stanowiska, nawet gdyby firma pozwoliła mu przeskoczyć szefa. Żeby zapobiec odejściu sfrustrowanego w rezultacie Browna, awansuje się Smitha "kopniakiem w górę" na specjalnie utworzone stanowisko Specjalnego Asystenta Wiceprezesa ds. Produkcji, by zajął się oprzyrządowaniem, a Brown zostaje dyrektorem fabryki. Jednakże Smith wie, że musi na swojej nowej placówce być zajęty. Wkrótce z jego biura zaczyna płynąć istna lawina pism obiegowych. Gdy wreszcie odchodzi na emeryturę, jeden z młodych zdolnych ludzi - Tom Brown II - musi zrobić po nim porządek, ale jako młody zdolny człowiek robi wkrótce ze stanowiska, które wymyślono jedynie dla rozwiązania pewnego problemu personalnego, stanowisko z prawdziwego zdarzenia. I kiedy trzeba coś zrobić dla kolejnego Alfreda Smitha - a takich mamy zawsze, jak ubogich krewnych - trzeba znowu stworzyć nowe stanowisko: zostanie "koordynatorem". Tak powstają dwa nowe szczeble, oba wkrótce "zasadniczego znaczenia" i wkrótce wręcz uświęcone tradycją. Bez odpowiednich zasad organizacyjnych szczeble będą się po prostu mnożyły same.

Fragment książki Petera F. Druckera pt. "Praktyka zarządzania" wydanej w 1994 roku przez Czytelnik, Nowoczesność i Akademię Ekonomiczną w Krakowie.