Stary, dobry Fibre Channel

Technologia Fibre Channel powstała w 1989 r. i przez lata stała się główną metodą budowania połączeń sprzęgających serwery i pamięci masowe w centrach danych oraz w sieciach SAN. Krytycy wskazywali na wady, takie jak: brak zgodności, ograniczenia dotyczące długości połączeń, wysokie ceny i brak specjalistów w tej dziedzinie, jednak Fibre Channel wygrał, ponieważ oferowane przez tę technologię parametry (głównie szybkość i zasięg) były lepsze niż przewidziane przez SCSI i inne technologie obsługujące sieciowe pamięci masowe.

Po latach Fibre Channel nadal się nie poddaje, o czym mogą świadczyć poniższe fakty:

• Firma Cisco stawia na produkty Fibre Channel, przejmując za 2,5 miliarda USD firmę Andiamo Systems i zamierzając wprowadzić na rynek całą linię przełączników (klasy średniej i director), opartych na technologii opracowanej przez Andiamo.

• Firma Network Appliance, czołowy producent pamięci masowych typu NAS, ma zamiar poszerzyć swoją ofertę o produkty Fibre Channel, które będą udostępniać dane nie tylko na poziomie plików (jak stacje NAS), ale też na poziomie bloków (tak jak w środowisku SAN/Fibre Channel).

• Organizacja Internet Engineering Task Force New kończy prace nad protokołami, które usprawnią technologie Fibre Channel i IP, (omówionymi dalej).

• Produkty Fibre Channel mogły dotąd pracować z szybkością do 1Gb/s. Teraz to ograniczenia znika i Fibre Channel pracuje z szybkością 2 Gb/s. Trwają też prace nad zwiększeniem szybkości do 10 Gb/s.

Fibre Channel plus nowe rozwiązania

Po to, by zasięg połączenia Fibre Channel był większy niż 10 kilometrów, powstały technologie FCIP i iFCP. Każda z nich używa specjalnych bram, które kapsułkują polecenia Fibre Channel w pakietach IP.

FCIP przenosi kapsułkowane dane przez kanały typu dumb, tworząc w ten sposób rozszerzony system rutingu w przełącznikach Fibre Channel. Protokół ten obsługuje najlepiej połączenia typu punkt-punkt między sieciami SAN, ponieważ nie ma tu możliwości stosowania zaawansowanych metod rutingu lub innych opcji zarządzających środowiskami IP.

Technologia iFCP pozwala użytkownikom kontrolować architekturę Fibre Channel narzędziami stosowanymi w sieciach IP. Protokół iFCP zawija dane Fibre Channel w pakiety IP, ale mapuje adresy na indywidualne urządzenia Fibre Channel. W opinii niektórych producentów, gwarantuje to większą stabilność niż tunelowanie FCIP.

Gdy protokół iFCP tworzy pakiety IP, umieszcza w nich informacje, które mogą być odczytywane przez urządzenia sieciowe i trasowane w sieciach IP. iFCP to taki protokół, który pozwala "widzieć" i kontrolować dwie komunikujące się ze sobą strony (serwery i pamięci masowe), a użytkownik może dyskretnie monitorować ruch między stacją inicjującą i stacją docelową. Ponieważ pakiety zawierają adresy IP, użytkownicy mogą używać narzędzi zarządzających sieciami IP (takich jak np. HP OpenView), kontrolując skutecznie przepływ danych Fibre Channel obsługiwanych przez protokół iFCP.

Największą wadą wdrożeń IP wykorzystujących technologię Fibre Channel wydaje się to, że nadal trzeba po obu stronach utrzymywać sieci Fibre Channel, które nie są najtańsze. Na technologię FCIP stawiają firmy, takie jak: CNT, EMC, Pirus, SANcastle i SAN Valley Systems. Gorącym zwolennikiem technologii iFCP jest firma Nishan.

Razem czy osobno?

Czy InfiniBand i iSCSI to technologie komplementarne względem Fibre Channel czy też z nią rywalizujące?

Niektórzy specjaliści twierdzą, że jest miejsce dla każdej z nich. Połączenia InfiniBand będą używane przede wszystkim do budowania klastrów i nie muszą być koniecznie stosowane do transportowania danych wymienianych między serwerami i pamięciami masowymi.

Z kolei technologia iSCSI może znaleźć swoje miejsce w małych i średnich firmach czy biurach oddziałowych dużych firm. W takich miejscach można z powodzeniem stosować technologię iSCSI zamiast dużo droższych rozwiązań opartych na technologii Fibre Channel.