Technologia WDM (Wavelength-Division Multiplexing) pozwala przesyłać dane (przy użyciu pojedynczej wiązki światła) z szybkością 40 Gb/s, a w laboratoriach sa już testowane rozwiązania WDM 100 Gb/s. WDM to technologia multipleksowania sygnałów optycznych pozwalająca definiować w obszarze jednego światłowodu wiele kanałów, każdy odpowiadający wiązce światła o różnej długości (mówiąc kolokwialnie kolorze). Pomimo tego, że dane są w połączeniach WDM przesyłane w postaci wiązki światła, to ich szyfrowaniem zajmują się układy elektroniczne, zdolne obsługiwać ruch 10 Gb/s.

Jeśli więc w przyszłości firma zbuduje połączenie WDM 100 Gb/s, to nie będzie w stanie takiego ruchu szyfrować. Chyba że podzieli taki ruch na dziesięć strumieni 10 Gb/s i każdy z nich będzie szyfrować przy pomocy elektroniki (i będzie wtedy zmuszona zarządzać 10-ma różnymi kluczami szyfrowania). W takiej sytuacji do akcji może wejść optyczny koder opracowany przez firmę Telcordia.

Zobacz również:

• Messenger będzie wreszcie szyfrować wiadomości w trybie E2EE

Telcordia opracowała optyczny system PLS (Photonic Layer Security) oparty na technologii OCDM (Optical Code-Division Multiplexed). W światłowodzie obecność impulsu odpowiada logicznej jedynce, a brak impulsu odpowiada logicznemu zeru Optyczny koder zmienia częstotliwość impulsów światła wprowadzanych do światłowodu. Dlatego osoba, która przechwyci taki ruch, nie jest w stanie odczytać danych. Impulsy światła po dotarciu do stacji docelowej, znajdującej się po drugiej stronie światłowodu, trafiają ponownie do optycznego kodera.

Koder mógł w warunkach laboratoryjnych szyfrować ruch 100 Gb/s, a po zbudowaniu połączenia o długości 400 km jego wydajność wynosiła 40 Gb/s.