Kolejnym ulepszeniem w tym modelu jest asynchroniczna obsługa grupy dyspozycji: klient nie musi czekać na odpowiedź przed wysłaniem kolejnego zlecenia. Ponadto serwer nie musi odpowiadać na zlecenia w kolejności ich przyjęcia i może przeplatać dane z wielu obiektów, dopuszczając do równoległej transmisji kilku obiektów przez grupę kanałów pojedynczego połączenia. Warstwa transportowa może także obsługiwać SSL (Secure Socket Layer) i inne formy szyfrowania oraz każdą inną usługę, która może pojawić się w przyszłości.

Kolejną warstwą jest warstwa obsługi wiadomości, której zadaniem będzie prowadzenie komunikacji pomiędzy HTTP-ng i dzisiejszym HTTP 1.1 w celu zapewnienia kompatybilności zachowawczej. Przyszłość implementacji NG jest upatrywana w unifikacji świata RPC (Remote Procedure Call) i istniejących protokołów webowych. Warstwa RPC może być warstwą prostego messagingu, zazwyczaj nie zawierającą żadnych usług specyficznych dla aplikacji, takich jak ochrona czy buforowanie. Przynależą one do warstw wyższych. Warstwa zpewnia mechanizmy formowania i obsługi wiadomości bez "wchodzenia" w semantykę informacji, specyficzną dla poziomu aplikacyjnego. Poziom ten może używać kilku różnych, lecz zarazem równoważnych protokołów.

Poziom trzeci (i zarazem ostatni) jest poziomem aplikacji. Może on zmieniać się od aplikacji do aplikacji. Architektura HTTP-ng pozwala na koegzystencję na tym poziomie wielu aplikacji o różnym profilu i zapewnia mechanizmy dodawania nowych aplikacji bez zakłócania funkcjonowania już istniejących. Jednocześnie może koegzystować wiele protokółów (formatów wiadomości) - kilka różnych "łańcuchów transportowych" może współdzielić pojedynczy port TCP/IP lub połączenie, używając protokołu MUX, a dodatkowe przetwarzanie wiadomości - takie jak kompresja - może być wykonywane na poziomie transportowym.

Warstwa aplikacyjna jest umiejscowiona na szczycie modelu warstwowego. Obsługuje ona zarówno przeglądarki webowe, jak i inne aplikacje HTTP. Dla przykładu poziom aplikacji HTTP-ng może obsługiwać aplikację używając protokołu WebDAV (WWW Distributed Authoring i Versioning). Protokół ten obsługuje zdalną, asynchroniczną współpracę w zakresie tworzenia i identyfikacji wersji dokumentów webowych.

HTTP-ng jest znaczącym krokiem w kierunku optymalizacji transportu danych, określającym sposób, w jaki powinna działać komunikacja webowa. Nie zmieni on zapewne techniki webowej w najbliższej przyszłości, ponieważ jego zasięg i cele są ogromne i ciągle jeszcze definiowane. Jednak w ciągu najbliższych dwóch, trzech lat, gdy pojawi się HTTP-ng, można spodziewać się znaczącego poprawienia szybkości działania Weba i ograniczenia jednostkowej konsumpcji pasma, co pozwoli zaistnieć nowym aplikacjom.

XML - "gumowa" specyfikacja

Możliwość swobodnej rozbudowy to główna cecha XML -nowej mutacji języka adiustacji wywodzącego się z SGML. W niedalekiej perspektywie XML (Extensible Markup Language) może stać się podstawową technologią wybieraną przez korporacje do prowadzenia biznesu elektronicznego przez Internet.

XML nie jest rozwinięciem HTML, ale raczej jego dopełnieniem, pozwalającym na stosunkowo łatwe określanie struktury dokumentu i proste tworzenie narzędzi do analizowania zawartych w takim dokumencie danych.

Niedawno wydany przez W3C standard XML 1.0 oferuje efektywną metodę definiowania i współdzielenia przez WWW informacji zawartej w dokumentach przez rozproszone aplikacje.

XML jest okrojoną formą SGML (Standard Generalized Markup Language). Metajęzyk SGML określa reguły umożliwiające definiowanie nowych języków pochodnych, wykorzystywanych między innymi do tworzenia dokumentów. Projektowany pierwotnie jako proste narzędzie do tworzenia i zarządzania dokumentów, XML może być używany również do kodowania dokumentów, rekordów danych, rekordów strukturalnych, obiektów danych i obiektów topologicznych. XML jest językiem rozszerzalnym, pozwalającym użytkownikowi definiować własne znaczniki określające strukturę danych w dokumencie.

Przemysł komputerowy wiąże z tą specyfikacją duże nadzieje, stawiając sobie za cel stworzenie pomostu integrującego systemy ERP (Electronic Resource Planning) i EDI (Electronic Data Interchange) z systemami opartymi na technice we-bowej i tym samym zniwelowanie zasadniczych różnic architektonicznych dzielących różne organizacje stosujące te systemy.

Uproszczona wymiana danych

Poziom szczegółowości XML, przewidziany dla identyfikacji dokumentów, czyni z tego protokołu efektywną platformę dla aplikacji handlu elektronicznego. Podobnie jak w HTML również w XML są stosowane elementy i atrybuty reprezentowane przez odpowiednie znaczniki składniowe w dokumencie. Standard HTML nie opisuje jednak znaczenia treści danej strony, lecz określa tylko jej wygląd. W przypadku XML znaczniki identyfikują struktury łatwe do zapamiętania i manipulowania. Umożliwiają także zawarcie w dokumencie metadanych - informacji o zawartości dokumentu, tworzącej struktury hierarchiczne, dostosowane do konkretnej aplikacji.