Tworzenie i dystrybucja etykiet MPLS

Istnieją trzy procedury tworzenia etykiet:

• metoda z uwzględnieniem topologii, wykorzystująca przetwarzanie z protokołami rutingu, takimi jak OSPF i BGP (Border Gateway Protocol);

• metoda z uwzględnieniem wymagań, wykorzystująca przetwarzanie zapewniające spełnienie wymogów ruchu (takich jak protokół RSVP);

• metoda z uwzględnieniem ruchu, wykorzystująca rejestrowane pakiety w celu wywoływania procedur przydzielania i dystrybucji etykiet.

Metody z uwzględnieniem topologii i wymagań są przykładem sposobów działania sterowanego przypisywaniem etykiet (control-driven label bindings), metoda z uwzględnieniem ruchu natomiast jest przykładem przypisywania etykiet sterowanego danymi (data-driven label bindings).

Do zestawienia ścieżki LSP konieczne jest stworzenie powiązań danych klas FEC z etykietami i umieszczenie ich w tabeli kierowania każdego z wykorzystywanych na trasie ruterów. W MPLS przydzielenie etykiety danej klasie FEC jest dokonywane w każdym przypadku przez ruter następny (downstream router) na trasie, a informacja o utworzonym przypisaniu jest przesyłana z powrotem do rutera poprzedniego (upstream router). To element mechanizmu sygnalizacyjnego stosowanego do wymiany informacji między sąsiednimi ruterami o powiązaniach klas FEC i przenoszonych w pakietach etykiet. Określenia ruterów (poprzedni i następny) są umowne i przyjęte w odniesieniu do kierunku przenoszenia pakietów. Po otrzymaniu informacji ruter poprzedni określa, który ruter jest następny po nim na trasie, tzn. wie, do którego rutera będzie kierował pakiety. Przydzielanie etykiet pakietom odpowiedniej klasy FEC może się odbywać za pomocą dwóch metod:

• "niezapowiedzianej" (unsolicited downstream)

• "na żądanie" (downstream on demand).

Przydzielanie etykiet w przypadku metody "niezapowiedzianej" jest inicjowane przez ruter następny, a informacja o utworzonym powiązaniu klasy FEC z etykietą trafia do rutera poprzedniego. W metodzie tworzenie powiązań "na żądanie" ruter poprzedni wysyła do następnego żądanie utworzenia powiązania FEC, po czym ten tworzy powiązanie i z powrotem odsyła informację. W tym przypadku inicjowanie przypisania pochodzi od rutera poprzedniego (upstream), właściwe przypisanie natomiast od następnego (downstream).

W domenie MPLS mamy do czynienia z dystrybucją informacji sterującej przepływem pakietów wewnątrz sieci. Dane potrzebne do kierowania ruchem mogą być generowane w wyniku działania klasycznych protokołów rutingu lub na podstawie informacji rozpowszechnianych za pomocą protokołu dystrybucji etykiet LDP (Label Distribution Protocol). Zatem w MPLS dystrybucja etykiet jest dokonywana na dwa sposoby:

• niezależny (independent)

• uporządkowany (ordered).

Niezależny sposób dystrybucji etykiet polega na tym, że każdy z ruterów może dokonywać, niezależnie od innych, przypisań poszczególnych klas FEC etykietom i kierować informacje o utworzonych powiązaniach do sąsiednich względem siebie ruterów. To jednak może prowadzić do sytuacji, w której w sieci występują pewne fragmenty niezwiązanych ze sobą ścieżek LSP. Jednak w takim przypadku jest możliwe transportowanie pakietów, nawet jeszcze przed pełnym zestawieniem ścieżki LSP. W sposób uporządkowanym ruter MPLS może samodzielnie dokonać przypisania klas etykietom tylko w jednym z dwu przypadków:

• gdy ma informacje od węzła następnego względem siebie (downstream) o powiązaniu danej klasy z etykietą;

• gdy jest on brzegowym ruterem (egress LSR) dla danej klasy FEC.

Sposób uporządkowany w odróżnieniu od niezależnego umożliwia zestawienie pełnej ścieżki LSP, zanim jeszcze zostaną wysłane pakiety. Ten sposób jest wykorzystywany w sytuacjach, gdy jest pożądane utworzenie ścieżki LSP o określonych parametrach. Taki tryb jest zalecany dla LSR ATM.