Po przygotowaniu wersji instalacyjnej na serwerze należy jeszcze przygotować DOS-ową dyskietkę z odpowiednim klientem sieciowym, dzięki któremu będzie można wykonać instalację z serwera. Może to być zarówno DOS-owy klient Windows NT, o ile na takim serwerze zainstalowano dystrybucyjną wersję Windows 95 lub klienta NetWare, w przypadku korzystania z tego serwera.

Przed uruchomieniem pliku SETUP.EXE znajdującego się na serwerze należy jeszcze zmapować dysk sieciowy (przyporządkować katalog sieciowy do litery dysku) na stacji klienckiej. W przypadku klienta Windows NT uczynić to można za pośrednictwem polecenia net use g: \\nazwaserwera\katalog.

Wykorzystać przełączniki

Uruchomienie pliku SETUP.EXE nie jest wcale taką oczywistą czynnością, jakby się mogło wydawać. Podanie odpowiednich parametrów z poleceniem SETUP.EXE pozwala dodatkowo skrócić czas instalacji. Najciekawszym i jednocześnie nie udokumentowanym przełącznikiem jest /IW. Zapobiega on przerywaniu instalacji systemu operacyjnego przez wyświetlające się okienko z prośbą o potwierdzenie akceptacji treści licencji produktu. Reszta równie pożytecznych przełączników przedstawiona jest w tabelce obok.

Po każdym uruchomieniu pliku SETUP.EXE instalator szuka w domyślnym katalogu instalacyjnym skryptu MSBATCH.INF. Możliwe jest jednak oszukanie instalatora i wykonanie instalacji Windows 95 wg innego skryptu. Aby to uczynić, należy wywołać proces instalacji w nieco inny sposób, np. SETUP.EXE C:\INF\MOJA.INF /IW.

Jeżeli instaluje się Windows 95 na nowym dysku twardym, to nie ma sensu sprawdzać, czy znajdują się na nim jakieś błędy. Warto wtedy wykorzystać przełącznik /is, który zapobiega uruchamianiu programu ScanDisk na początku instalacji. Dzięki temu administrator zaoszczędza trochę czasu oraz doprowadza do sytuacji, w której nie dotyka się do klawiatury podczas instalacji.

Praktycznie dopiero po jej zakończeniu i ponownym wystartowaniu komputera konieczne jest wpisanie identyfikatora użytkownika i jego hasła.

Instalacja współdzielona

Choć opisany tu proces anonsowałem wcześniej jako instalację lokalną, to dokładnie w taki sam sposób wykonuje się współdzieloną instalację serwerową. Wtedy na stacji klienckiej zakładany jest katalog o nazwie Windows zawierający zaledwie ok. 1-2 MB danych.

Należy jednak pamiętać o tym, że współdzielone, serwerowe instalacje mają dosyć duże wymagania co do mocy samego serwera. Według zapewnień Microsoftu, serwer Windows NT wyposażony w 32 MB RAM jest w stanie obsłużyć 10-15 jednocześnie komunikujących się z nim klientów wykorzystujących wspólną instalację Windows 95. Każdy kolejny klient wymaga ok. 64 KB.

Jednak tak naprawdę wydajność wykorzystywanego w taki sposób systemu operacyjnego nie zależy tylko od ilości pamięci RAM zainstalowanej w serwerze. Dla kilkuset użytkowników trzeba mieć nie tylko minimum 48 MB RAM, ale także kilka szybkich dysków fast-wide SCSI oraz szybką sieć komputerową (100 Mbps). Dobrym rozwiązaniem w tym wypadku jest stałe monitorowanie stanu pracy serwera i dystrybucja części realizowanych przez niego zadań na inne serwery pracujące w sieci.