Firma przeniosła sporą grupę projektantów pracujących na Linuksem dla Itanium do zadań związanych z przystosowaniem Linuksa do własnego procesora Power. Ten odwrót od Itanium jest rezultatem słabych jego “osiągów rynkowych” ( nie przyjmie się on tak szybko, jak się tego spodziewano) i może sygnalizować narastanie nieporozumień pomiędzy Intelem i IBM.

IBM był bardzo powściągliwy w wsparciu Itanium, twierdząc początkowo, że zamierza wypuszczać serwery oparte jedynie na Itanium 2, ale od chwili pojawienia się Itanium 2 ( lipiec 2002) nie podjął takich działań. Podobnie Dell, który także nie dostarczył jeszcze serwera opartego na Itanium2.

Całkiem odmienną postawę zajął natomiast Hewlett-Packard, stawiając właśnie na Itanium, który ma zastąpić serwery oparte na jego własnych rozwiązaniach PA-RISC i Alpha. HP przedłożył Itanium nad własne rozwiązania w nadziei, że ten właśnie procesor zdobędzie dużą popularność na rynku. Nadzieja ta, jak na razie, jeszcze się nie spełniła .

IBM wiąże swą najbliższą przyszłość z intelowskim 32-bitowym procesorem Xeon.

Także Dell skupia się bardziej na procesorach Xeon minimalizując zakres prac nad przystosowaniem Linuksa pod Itanium.

Z kolei HP i Intel deklarują przeznaczenie znacznych zasobów na prace związane z dostosowaniem Linuksa do procesora Itanium. I to właśnie Linuks ma stać się kluczowym systemem operacyjnym dla tego procesora. Firmy te uważają, że podobieństwo Linuksa do Uniksa może uczynić wykonalnym zadanie przeniesienia oprogramowania z systemów opartych na Power i Sun UltraSPARC na systemy oparte na Itanium.