Czym się różni SDN od NFV

Sieci definowane programowo SDN oraz wirtualizacja funkcji sieciowych NFV to ważne określenia związane z naj nowszymi trendami w rozwoju technologii sieciowych, których znaczenie czasami jest niejasne i budzi wątpliwości nawet wśród specjalistów zajmujących się technologiami sieciowymi.

SDN, NFV i VNF to określenia, które w ostatnich lata zdobyły dużą popularność jako nazwy definiujące nowe trendy w systemach sieciowych. SDN to skrót od Software Defined Networking (sieci sterowane programowo), NFV - Network Function Virtualization (wirtualizacja funkcji sieciowych), a VNF - Virtual Network Functions (inne określenie oznaczające praktycznie to samo co NFV).

Jak uważa Andre Kindness, analityk z Forrester Research, te względnie nowe określenia, często wykorzystywane przez dostawców sprzętu oraz oprogramowania sieciowego, powodują pewne zamieszanie i trudności w analizie dostępnych na rynku ofert przez użytkowników planujących wdrożenie systemów sieciowych. „Niektórzy profesjonaliści nie rozumieją do końca tych nowych skrótów i w efekcie wywołuje to wiele nietrafionych decyzji o inwestycjach w systemy sieciowe nowej generacji” mówi Andre Kindness. Dlatego warto wiedzieć, jakie są różnice między systemami określanymi przez skróty SDN, NFV lub VNF.

SDN: sieci sterowane programowo

SDN to idea separacji sieciowej warstwy zarządzania siecią od warstwy transmisji danych. Celem takiej separacji jest stworzenie systemu sieciowego, który może być centralnie i programowo zarządzany. Niektóre rozwiązania SDN wykorzystują programowe platformy do zarządzania, które kontrolują standardowe urządzenia sieciowe, a inne wykorzystują oprogramowanie zintegrowane z fizycznymi urządzeniami.

Technologie te są wykorzystywana głównie w korporacyjnych centrach danych, których użytkownicy chcą mieć możliwość łatwiejszego dopasowania systemu do bieżących, zmieniających się wymagań biznesowych niż oferuje to tradycyjna infrastruktura sieci.

Określenie SDN zawiera też pod-kategorie takie jak SD-WAN (sterowane programowo sieci rozległe) lub system SDN wykorzystywany do segmentacji sieci w celu zapewnienia wyższego poziomu zabezpieczeń przed pojawiającymi się zagrożeniami.

NFV: wirtualizacja funkcji sieciowych

Idea leżąca u podstaw technologii NFV (Network Function Virtualization) początkowo została zaproponowana przez usługodawców usług telekomunikacyjnych, którzy szukali sposobu by łatwiej kontrolować usługi sieciowe oferowane klientom.

Jej podstawowym założeniem jest wirtualizacja usług sieciowych i ich separacja od wykorzystywanego sprzętu. W większości przypadków oznacza to wykorzystanie standardowych serwerów do uruchamiania oprogramowania służącego do obsługi usług świadczonych w sieci. Wcześniej oprogramowanie takie było z reguły ściśle związane ze sprzętem.

Te sieciowe usługi oparte na oprogramowaniu są określane właśnie jako NFV (Network Function Virtualization) lub VNF (Virtual Network Functions). Przykładami ich zastosowania są NFV/VNF routing, zapory sieciowe, mechanizmy równoważenia obciążeń, akceleracja połączeń WAN lub systemy szyfrowania połączeń. Dzięki wirtualizacji takich usług usługodawcy są w stanie zapewnić swoim klientom dynamiczne ich skalowanie oraz zwiększanie lub zmniejszanie wydajności zgodnie z bieżącym zapotrzebowaniem firm korzystających ze świadczonych usług.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200