Naukowcy (na czele których stoi prof. Uzi Vishkin) piszą, że architektura komputerów nie zmieniła się w swych podstawowych założeniach od blisko 50 lat i zupełnie nie zdaje egzaminu, gdy przychodzi jej obsługiwać procesory z 4, 8, 16 czy więcej rdzeniami. Dlatego proponują nową architekturę: ICE (Immediate Concurrent Execution).

Architektura, według której komputery są obecnie budowane, bazuje na wielu założeniach, które pół wieku temu opracował amerykański matematyk John von Neumann. Zakłada ona, że program i dane są przechowywane w pamięci komputera, skąd są po kolei pobierane przez jednostkę CPU. Mówiąc najogólniej, programy są wtedy realizowane sekwencyjnie. Istnieje licznik dostarczający procesorowi adres następnej instrukcji, która będzie wykonywana w kolejnym kroku. Mamy tu więc ograniczenie wynikające z tego, że instrukcje muszą być wykonywane jedna za drugą. I chociaż projektanci procesorów stosują różne rozwiązania, dzięki którym kilka instrukcji może być wykonywanych równolegle, to nie zmienia to faktu, że w wielordzeniowych procesorach jest to wysoce nieefektywny sposób przetwarzania danych.

Zobacz również:

• Sztuczna inteligencja od Apple wymagać może nowych procesorów
• Google projektuje swój pierwszy w pełni autorski procesor mobilny

Problem ten może rozwiązać architektura ICE, w której właściwie dowolną liczbę instrukcji można wykonywać jednocześnie i to w dowolnym czasie (biorąc oczywiście pod uwagę to, że na dane wyjściowe wygenerowane przez określoną instrukcję czeka inna instrukcja, dla której są to dane wejściowe).

Architektura ICE wiąże się z koniecznością wprowadzenia poważnych zmian do warstwy sprzętowej komputerów. Jednostka obliczeniowa takiego komputera powinna bazować, albo być postrzegana jako zbiór kilkudziesięciu lub kilkuset 1-rdzeniowych procesorów, które komunikują się za pośrednictwem bardzo szybkich połączeń, oferujących bardzo małe opóźnienia.