802.11n - 10 razy szybsze niż obecne Wi-Fi
-
- Janusz Chustecki,
-
- David Newman,
- 09.02.2009
Pobór mocy
Opóźnienia i rozrzuty opóźnień w sieciach 802.11/g/n
Aby określić maks. pobór mocy, punkt dostępowy miał włączone oba układy radiowe i z usług każdego z nich korzystało 20 klientów 802.11n. W punktach dostępowych włączono też opcję "channel bonding" (technika zwiększenia przepustowości, polegająca na łączeniu kilku kanałów).
Aerohive HiveAP 340 + Aerohive Manager
Najbardziej energooszczędne okazało się rozwiązanie Siemensa. W stanie spoczynku punkt dostępowy HiPath Wireless AP 3620 pobiera tylko 6,3 W mocy, a podczas największego obciążenia 11 W (czyli poniżej bariery 12,95 W).
Na drugim biegunie znajduje się rozwiązanie firmy Aerohive (HiveAP 340), które pobiera powyżej 12,95 W w każdym z trzech testów (np. 18 W podczas transmitowania ramek o długości 1518 bajtów). Punkty dostępowe Aerohive obsługują co prawda opcję "SmartPoE" (dostosowuje automatycznie pobór mocy do możliwości źródła zasilania), ale funkcji tej nie testowano.
Punkty dostępowe firmy Motorola (AP-7131) też przekraczają limit mocy, ale tylko przy transmitowaniu ramek o długości 1518 bajtów. Wnioski: w przypadku punktów dostępowych firm Aerohive i Motorola lepiej korzystać z nowszej technologii PoE-plus. Przy rozwiązaniach Bluesocket i Siemensa można się spokojnie zdać na starszą technologię PoE. Biorąc pod uwagę parametr wydajność na jeden wat pobieranej mocy, pierwsze miejsce należy się produktowi firmy Siemens.
Podsumowanie
Pobór mocy - jeden punkt dostępowy z włączonymi układami radiowymi 2,4 i 5 GHz
Wszystkie natomiast pracują znacznie szybciej niż starsze rozwiązania oparte na technologiach 802.11 a, b i g, dlatego mogą z powodzeniem obsługiwać sieci bezprzewodowe instalowane w przedsiębiorstwach.
Głównym elementem bezprzewodowych sieci LAN kolejnej generacji, pracujących zgodnie ze standardem 802.11n, jest specjalny zestaw anten MIMO (Multiple-Input, Multiple-Output), który obsługuje technologię tzw. multipleksacji przestrzennej. Pozwala ona transmitować dane drogą radiową jednocześnie przez więcej niż jedną ścieżkę, dzięki czemu połączenia 802.11n pracują szybciej niż połączenia mające architekturę SISO (Single-Input, Single-Output).
Przeglądając specyfikacje techniczne rozwiązań 802.11n widać takie określenia, jak MIMO 2x2 i MIMO 2x3. Określenie NxN oznacza, że producent zastosował w rozwiązaniu N anten do transmitowania sygnałów (Tx) i N anten (Rx) do odbierania sygnałów. W obu przypadkach (MIMO 2x2 i MIMO 2x3) mamy do czynienia z dwoma przestrzennymi strumieniami danych, jednak w architekturze MIMO 2x3 znajdują się nie dwie, a trzy anteny odbierające dane.
Dodatkowa antena Rx zwiększa długość połączenia, zapewniając jednocześnie użytkownikowi dalej określoną przepustowość. Może też spowodować, że przy określonej długości połączenia jego przepustowość wzrasta.
Mówiąc najprościej architektura taka pozwala uzyskiwać więcej kopii tego samego sygnału (efekt „combining gain”), dlatego współczynnik sygnał/szumy jest w takim przypadku dużo korzystniejszy i w efekcie przepustowość połączenia (albo jego zasięg) wzrasta.
Test przeprowadzony przez firmę Atheros wykazał, że połączenie WLAN oparte na architekturze MIMO 2x3 (przy transmitowaniu danych przez kanał 20 MHz w kierunku klient-punkt dostępowy) pracuje o ok. 20% wydajniej niż połączenie WLAN oparte na architekturze MIMO 2x2.
Kolejny test pokazał, że szybkość transmitowania danych w tym samym kierunku przez kanały 40 MHz (dwa 20 MHz kanały, na co pozwala standard 802.11n) jest w połączeniu o długości 10 do 15 metrów, opartym na technologii MIMO 2x3, o 40% większa niż w połączeniu opartym na architekturze MIMO 2x2. Gdy połączenie ma długość 20 do 30 metrów, szybkość transmitowania danych jest większa o 20%.
