Obwody jako łącza WAN przez wiele lat z sukcesem opierały się pakietom, ponieważ dedykowane łącze gwarantowało stały poziom usługi. Jeśli wykupiło się łącze E-1, to operator dostarczał 2 Mb/s od punktu A do punktu B i miało się po prostu takie pasmo, choćby się waliło i paliło.

Pakiety - najpierw frame relay potem IP - nie oferowały tego. Pojemność sieci była współdzielona, a operatorzy zwykle nadsprzedawali linie dostępowe, chociaż wiedzieli, że jeśli wszyscy klienci będą z nich korzystać w tym samym czasie, to sieć się przytka i wszyscy odczują w komunikacji opóźnienia.

Ale usługi frame relay service były tańsze w porównaniu z dedykowanymi łączami i pozwalały na oferowanie pasma będącego wielokrotnością 64 kb/s, co zapewniało operatorowi elastyczność i efektywność kosztową.

Dodatkowo usługi frame relay umożliwiały bursting - mechanizm, dzięki któremu dane przez krótki czas mogły być przesłane z większą szybkością niż ta zakontraktowana, w ten sposób radząc sobie z nagłym wzrostem natężenia ruchu. Ponieważ sieci miały za dużo abonentów, ten mechanizm czasem działał, a czasem nie. Ale jeśli działał, stanowił o atrakcyjności usługi.

Sieci frame relay oferowały także wirtualne obwody - logiczny podział łącza na wolniejsze połączenia z różnymi lokalizacjami. Jeśli klient wymagał połączenia z sześcioma lokalizacjami, to dostawał jedno fizyczne łącze podzielone na sześć wirtualnych obwodów. W świecie przełączania obwodów nic nie było wirtualne. Jeśli centrala firmy chciała połączenia z sześcioma jej oddziałami, to potrzebowała sześciu fizycznych linii dostępowych.

Kiedy usługi frame relay (a potem IP) dojrzały, zaczęły oferować jako standard jakość usług (QoS), gwarantując pasmo (tak jak wcześniej obwody). Ta techniczna ewolucja zdecydowała o wyższości przełączania pakietów.

***

Zobacz: "Najbardziej zażarte spory technologiczne"