ORL (Optical Return Loss) – współczynnik odbicia określający pośrednio, jaka część mocy impulsu świetlnego dotrze z powrotem do nadajnika po odbiciach od wewnętrznych nieregularności światłowodu i jego składników w łączu lub systemie. Moc odbita szkodzi laserom. ORL[dB] = 10 log (P_odbita/P_nadj). Pierwowzorem ORL jest RL (Return Loss) z okablowania miedzianego.

OSA (Optical Spectrum Analyzer) – zob. analizator widma optycznego.

OSNR (Optical Signal to Noise Ratio) – stosunek mocy sygnału do mocy szumu, wyrażany w dB. Jest on ważnym współczynnikiem, ale niewystarczającym: niewielka wartość OSNR świadczy o niskiej jakości łącza światłowodu, ale duża nie gwarantuje uzyskania założonej stopy błędu.

OTDR (Optical Time Domain Reflectometer) – metoda pomiaru charakterystyk światłowodu oparta na pomiarze mocy odbitej od niejednorodności materiału włókna, nazywana też metodą odbicia wstecznego. Pomiary nie niszczą światłowodu, a ponadto są wykonywane tylko od strony jednej jego końcówki. Przez odpowiedni układ optyczny wprowadza się krótki impuls świetlny o dużej mocy i bada sygnał odbity. Na ekranie miernika można obserwować cały sygnał, z jego charakterystycznymi maksimami. Wiele mierników określa tłumienność światłowodu w funkcji odległości, identyfikuje defekty, lokalizuje wady, wylicza długość itp.

patchcord – krótki kabel światłowodowy fabrycznie zakończony na obydwu końcach złączami ST, SC lub innymi, stosowany najczęściej do połączenia urządzenia sieciowego z panelem rozdzielczym. Patchcord z jednakowymi złączami nosi nazwę standardowego, a z różnymi – hybrydowego. Zewnętrzna powłoka kabla SM ma kolor żółty, MM różowy. Ponadto patchcordy dzielą się na simpleksowe i dupleksowe. Najczęstsze długości kabli: 1, 2, 3, 5, 10 i 20 m.

pigtail – krótki kabel światłowodowy zakończony fabrycznie złączem ST lub SC tylko na jednym z końców, stosowany w okablowaniu wewnętrznym. Długości pigtaili wynoszą zwykle 1, 2, 3 lub 5 m. Zewnętrzna powłoka pigtaila SM jest żółta, a MM różowa. Po przecięciu patchcordu można uzyskać 2 pigtaile.

PIN – fotodioda p-i-n, w której warstwa półprzewodnika samoistnego (i) znajduje się między silnie domieszkowanymi warstwami p oraz n. Wewnętrzny efekt fotoelektryczny jest tu podobny do występującego w złączu p-n spolaryzowanym zaporowo i naświetlanym: fotony wybijają elektrony z pasma walencyjnego do pasma przewodnictwa, dzięki czemu zaczyna płynąć prąd. Fotodiody p-i-n są jednak znacznie szybsze i wydajniejsze niż p-n. Są jednak stosunkowo drogie i wymagają zastosowania układu kompensacji temperatury.

płaszcz (cladding) – warstwa szkła wokół rdzenia światłowodu, optycznie aktywna. Współczynnik załamania płaszcza jest mniejszy niż rdzenia, dzięki czemu promień świetlny nie może wydostać się poza rdzeń – będzie się w nim rozchodził na zasadzie całkowitego odbicia wewnętrznego. Rdzeń jest zwykle wykonany z dwutlenku krzemu domieszkowanego dwutlenkiem germanu GeO₂. Materiałem płaszcza jest czysty dwutlenek krzemu – SiO₂. Średnica płaszcza wynosi najczęściej 125 μm, rzadziej 140 μm.

polietylen – materiał termoplastyczny, z którego wykonuje się zewnętrzną, ochronną powłokę światłowodu. Kolejność warstw wokół rdzenia światłowodu jest zwykle następująca: płaszcz – bufor – warstwa zabezpieczająca światłowód przed rozciąganiem – warstwa zewnętrzna z polietylenu lub chlorku poliwinylu.

półprzewodnik – ciało stałe charakteryzujące się szerokością pasma zabronionego nie większą niż 2 eV. Prostsza definicja półprzewodnika opiera się na rezystywności materiałów elektrycznych: półprzewodnikiem jest materiał, którego rezystywność jest niższa od rezystywności dielektryków oraz wyższa niż przewodników (metali). Rezystywność półprzewodników w temp. 300K wynosi 10^-4–10⁷ Ωm, przewodników poniżej 10^-4 Ωm, a izolatorów powyżej 10⁷ Ωm. Podstawowym półprzewodnikiem jest krzem (monokrystaliczny), z którego wykonuje się prawie wszystkie układy scalone, znaczną większość elementów dyskretnych i światłowody.

przewodnik – zob. półprzewodnik oraz energetyczny model pasmowy.

rdzeń – główna część włókna światłowodowego, w której biegną promienie świetlne na zasadzie pełnego wewnętrznego odbicia. Rdzeń o przekroju kołowym jest otoczony koncentrycznie płaszczem aktywnym optycznie, a płaszcz nieaktywnym buforem. Średnica rdzenia światłowodu jednomodowego wynosi 8–10 μm, a wielomodowe mają większe średnice: 50, 62,5 i 100 μm. Rdzeń jest zbudowany z dwutlenku krzemu domieszkowanego dwutlenkiem germanu i ma współczynnik odbicia większy niż płaszcz. Granica ośrodków rdzeń–płaszcz jest jak gdyby lustrem, dzięki któremu promień świetlny nie opuści rdzenia przez powierzchnię boczną.