dBm – decybel użyty do wyrażenia bezwzględnego poziomu mocy, powyżej lub poniżej 1 mW. Liczba dBm = 10 log (P_wy/mW), gdzie P_wy jest wyrażone w mW; zob. dB.

DBR (Distributed Bragg Reflection lasers) – wysokiej jakości dioda laserowa, podobnie jak DFB przystosowana do jednej częstotliwości, ale wykonana nowocześniejszą technologią. Może być stosowana zarówno w systemach z modulacją amplitudy, jak i fazy. Zastosowanie: jak DFB.

detektor światła – część odbiornika połączona ze światłowodem. Do detektorów światła należą diody PIN, IDP i ADP. Detektor powinien się charakteryzować maks. czułością, wysokim wzmocnieniem, krótkim czasem narastania i niewielkim prądem ciemnym (w pA/mm³).

DFB (Distributed FeedBack lasers) – dioda laserowa pojedynczej częstotliwości, stała, dostrajana. Zastosowanie: koherentne systemy światłowodowe z zewnętrzną modulacją amplitudy lub fazy, systemy solitonowe. Należy do źródeł wysokiej jakości, ale jest droga.

dielektryk – izolator; zob. półprzewodnik.

DSn (Digital Signal n...) – poziomy hierarchicznej struktury kanałów cyfrowych, wykorzystywanych w USA. DS0 określa kanał elementarny 64 kb/s, DS1=1,544 Mb/s, DS2=6,312 Mb/s, DS3=44,736 Mb/s, DS4=274 Mb/s itd. W Europie stosuje się hierarchię CEPT: CEPT0=64 kb/s, CEPT1=2,048 Mb/s, CEPT2=8,448 Mb/s, CEPT3=34 Mb/s itd. W klasyfikacji T poziomy DS1–DS3 odpowiadają kolejno T1–T3.

dupleks – rodzaj dwukierunkowej i jednoczesnej transmisji między urządzeniami sieciowymi. Transmisja cyfrowa wymaga kanału złożonego z dwu par przewodów, po jednej w każdym kierunku. W transmisji analogowej można stosować jedną parę i dwie częstotliwości albo dwie pary i jedną częstotliwość. Podobnie w łączu światłowodowym, ale dupleks na jednym włóknie jest rzadko stosowany. Nazwa nieprawidłowa: full-duplex.

DWDM (Dense Wavelength-Division Multiplexing) – zob. WDM.

Dynamic OADM – nowa generacja multiplekserów OADM, które zaczynają opuszczać laboratoria badawcze. Dynamic OADM mogą filtrować długości fal i dostrajać lasery.

dyspersja – zjawisko poszerzania się impulsów świetlnych w miarę przebywania przez nie coraz dłużej drogi w światłowodzie. Ma źródło w składnikach światła – głównie w różnych modach i częstotliwościach fal – pokonujących tę samą odległość z różnymi prędkościami. W transmisji cyfrowej dyspersja prowadzi do wzrostu liczby przekłamań, a w analogowej do zniekształceń i wzrostu poziomu zakłóceń. Odstęp między bitymi nie powinien przekraczać 1/4 długości bitu, w przeciwnym razie nie można zapewnić właściwej jakości sygnału. Jest to podstawowa reguła ograniczania dyspersji bez wpływania na procesy technologiczne.

dyspersja chromatyczna – zniekształcanie impulsów na skutek ich składowych, różniących się długościami fal, a więc przemierzających światłowód z różnymi szybkościami. Dyspersja chromatyczna jest proporcjonalna do pierwiastka kwadratowego z szybkości transmisji bitów i wyrażana w pikosekundach na kilometr oraz nanometr szerokości widma, czyli w ps/(km×nm^-1).

dyspersja międzymodowa – zjawisko poszerzania się impulsów świetlnych przemierzających światłowód wielomodowy, wywołane różnicami w trajektoriach światła – modach. Ten rodzaj dyspersji łatwo wyjaśnia optyka geometryczna: trajektoria promienia osiowego jest krótsza od wszystkich innych, wydłużanych odbiciami. Ponieważ rozmycie impulsu jest proporcjonalne do długości światłowodu i różnicy współczynników załamania rdzenia i płaszcza – światłowodów wielomodowych nie stosuje się w długodystansowych łączach telekomunikacyjnych.

E – natężenie pola elektrycznego wyrażane w V/cm.

En – europejska specyfikacja łączy, pozornie odpowiadająca standardom Tn w USA. E1= 2,084 Mb/s (30 kanałów po 64 kb/s i 2 kanały kontrolne), E3 = 34, 368 Mb/s, E4 = 139,26 Mb/s, E5 = 565,148 Mb/s. W rzeczywistości poziomy E i T różnią się od siebie o wiele wyraźniej niż SDH od SONET, utrudniając tworzenie telekomunikacyjnej sieci globalnej. Dlatego specyfikacja E jest zastępowana przez SDH, a T przez SONET.